Հասմիկ Հակոբյան
‹‹Մեր գերեզմանոցներն ենք թողել Արցախում››․Արմեն Հայրապետյան
184
‹‹Ամենադժվարը տնից բաժանվելն էր։ Մենք միայն հայրենիք չենք կորցրել, հորս, հորեղբորս, տատ ու պապի գերեզմանոցներն ենք թողել Արցախում։ Գերեզմանոցից մի բուռ հող ենք բերել այստեղ, որպեսզի տարածք վերցնենք ու շիրմաքար կանգնեցնենք››,-ասում է Արմենը։
‹‹Չենք պատկերացրել, որ Արցախը կդատարկվեր››․ Մհեր Հարությունյան
162
Մհերն ասում է՝ իրենք լավ կռվել են՝ թշնամուն պատճառելով բազում մարդկային կորուստներ։ Ցավոք, իրենք էլ են կորուստներ ունեցել․ տղաներից երկուսը զոհվել է, շատերը վիրավորում են ստացել։ Երեկոյան դիրքում մնացել են ութ հոգի։
‹‹Այս ամենն իր արժեքը կունենար, եթե Արցախը մերը լիներ››․ Սերգեյ Համբարձումյան
448
‹‹Ես ու իմ ընկերները չգիտեինք, որ հողերը հանձնել են։ Մենք ուղղակի կռվում էինք։ Այս ամենն իր արժեքը կունենար, եթե Արցախը մերը լիներ։ Ես հիմա մեդալ ունեմ, բայց մինչև այսօր չեմ հասկանում՝ ինչո˚ւ են տվել, որ ո˚ղջ եմ մնացել։ Ես մինչև հիմա վստահ եմ, որ այդ ամենը կարող էր այդպես չավարտվեր, եթե մի երկու հրաման այլ կերպ տրված լիներ, մի երկու դավաճան էլ քիչ լինեին››,-ասում է Սերգեյը։
‹‹Ուղիղ թշնամու դիմաց ենք հայտնվել››․ Արմեն Ավագյան
420
Երկու պատերազմներին էլ կամավոր է մասնակցել, որից հետո զինվորական ծառայության է անցել Արցախի պաշտպանության բանակում։ Արցախի շրջափակման պայմաններում իրենք շատ դժվարություններ են տեսել, բայց հավատում էին՝ մի օր ամեն ինչ կանցնի, և չէին պատկերացնում, որ Արցախը մեկ օրում կդատարկվեր։
‹‹Միշտ ասում էի՝ երջանիկ մայր եմ, որ Անդրանիկ ունեմ››․ Մարինե Խաչատրյան
268
Նոյեմբերի 7-ի երեկոյան Արսենը զանգել և մորն ասել է, որ ինքն ու Անդրանիկը վիրավորում են ստացել, ինքը Վարդենիս է գալիս, հետո՝ Երևան։ Ասաց, որ վիրավոր եղբորն ուղարկել է, բայց չգիտի՝ ո˚ւր է։ Սմերչի հարվածից եղբայրները վիրավորվել են․ Արսենը՝ նույն թևից, Անդրանիկը՝ ոտքից։
‹‹Սա օդային պատերազմ է››․ Դավիթ Հարությունյան
376
Համալսարանում հուշ-ցերեկույթ էին կազմակերպել։ Դավիթը զինվորական համազգեստ էր հագել։ Հպարտ ու ոգևորված էր շատ, շրջում էր համալսարանում, որ բոլորն իրեն այդ հագուստով տեսնեն։ Մոր միակ զավակն էր և կարող էր զինվորական ծառայության չանցնել, բայց ինքն անձամբ է մորը խնդրել միասին զինկոմիսարիատ գնալ՝ բանակ զորակոչվելու խնդրանքով։ Դավիթը երազում էր ծառայել հայոց բանակում, շտապում էր ծառայել հայոց բանակում։
‹‹Ես փախչողներից չեմ, չեմ կարող լքել ընկերներիս››․ Արսեն Առստամյան
262
Սեպտեմբերի 25-ին Արսենի ընտանիքը Երևան է տեղափոխվել։ Արսենի հորաքրոջ որդին էլ է զոհվել այս պատերազմում։ Երկու եղբայր նույն օրն են անմահացել։
‹‹18 տարեկան զինվորն է կռվում, ես չեմ կարող այստեղ մնալ››․ Գևորգ Ավանեսյան
527
Ջրականի տեղանքին լավ ծանոթ էր։ Երբ շրջափակման մեջ ենք հայտնվել, արագ կողմնորոշվել է և ասել, թե որտեղից կարող ենք անվտանգ դուրս գալ››,-ասում է Կամոն։
‹‹Թողեցի˚ն, որ երազանքին հասնի››․ Նաիրա Մանուկյան
291
‹‹Թողեցի˚ն, որ երազանքին հասնի։ Չթողեցին, որ երազեն։ Ամուսինս արհեստավոր է։ Հորն ասել է, որ շատ չաշխատի, բանակից հետո ինքը կգա և կօգնի նրան։ Անգամ զանգում էր ընկերներին և ասում, որ գնան հորն օգնեն։ Ասաց՝ պապ ջան, գալու եմ, կանգնեմ թիկունքիդ, չմտածես››,-ասում է մայրը։
‹‹Չեմ ներում ինձ, որ որդուս գերեզմանոցը թողել եմ››․ Անահիտ Դանիելյան
519
‹‹Թշնամին պետք է երկու հարյուր հոգով հենակետ մտներ․ Գարրին ոչ ոքի թույլ չի տվել առաջ գնալ, ասել է՝ ինքն է առաջինը գնալու։ Եղբորն էլ է արգելել առաջ գնալ։ Ընկերներից մեկի հետևից է գնացել, կարծել է՝ վիրավոր է։ Մեկ հենակետից մյուս հենակետ պետք է գնար, թիկունքից հարվածել են։ Թշնամու դիպուկահարն է որդուս հարվածել։
