Կորոնավիրուսի տարածման հետևանքով անորոշ ժամանակով հայտարարված կարանտինից անմասն չի մնացել նաև սպորտը: Հետաձգված առաջնություններից ու մրցաշարերից բացի, մարզիկները չեն կարողանում լիարժեք մարզվել:
Բռնցքամարտի Հայաստանի հավաքականի անդամ, Եվրոպայի չեմպիոն, 51 կգ քաշային երիտասարդ մարզուհի Անուշ Գրիգորյանն Անկախի հետ զրույցում խոսում է ստեղծված իրավիճակի, մարզումների կազմակերպման,մարզավիճակի պահպանման, ոչմի պարագայում չընկճվելու և հավատով առաջ շարժվելու մասին:
-Կորոնավիրուսի տարածումն անդրադարձավ հասարակության գրեթե բոլոր ոլորտների վրա: Ստեղծված անկանխատեսելի իրավիճակներն ի՞նչ ազդեցություն կարող են ունենալ սպորտի վրա:
-Համավարակի բռնկումն ու տարածումը բոլորի կյանքում վատ անդրադարձ ունեցավ: ժամանակը կարծես կանգնած լինի: Պետք է գա մի պահ, որից հետո հարկավոր է արագ հասկանալ, թե ի՞նչ պետք է անել, որտեղի՞ց սկսել, ու՞ր շարժվել: Որովհետև այս բոլոր սահմանափակումների մեջ, թեև մարդիկ ունեն կոնկրետ նպատակներ, բայց չգիտեն՝ ինչ ընթացք կստանան ձեռնարկված քայլերը: Այդպես է նաև սպորտում: Յուրաքանչյուր մարզիկ ունի իր նպատակը: Այս տարի ամեն բան կարծես կանգ առավ: Հուսանք, որ շուտով կյանքն իր բնականոն հունով կսկսի ընթանալ, մենք էլ կգնանք մեր բաղձալի երազանքների իրականացման հետևից:
-Հայտարարված արտակարգ դրության ժամանակ ի՞նչ պայմաններում եք մարզվում: Թեև մարզիկների համար սահմանափակումներն այժմ որոշակիորեն վերացվել են:
-Սահմանված խիստ կարանտինի ժամանակ մարզվում էի տնային պայմաններում, այնուհետև սկսեցի մարզվել բաց տարածությունում՝ ֆուտբոլի դաշտում: Այնպես է ստացվել, որ մարզումներ գրեթե բաց չեմ թողել: Մարզվում եմ Հակոբ Մելքոնյանի գլխավորությամբ Մոնթե Մելքոնյանի անվան մարզադպրոցում: Մարզումներն անցկացրել և անցկացնում ենք սահմանված կարգերին համապատասխան՝ պահպանելով բոլոր կանոնները: Հիմնականում աշխատում ենք ֆիզիկական պատրաստականության վրա: Ընդհանրապես բռնցքամարտիկին հարկավոր են սպարինգ զուգընկերներ, որպեսզի կարողանա պարապմունքների ընթացքում աշխատել տեխնիկատակտիկական հնարքների կատարելագործման վրա: Եթե բռնցքամարտիկը սպարինգներ չանի, մեծ բացթողում է լինում, իսկ ֆիզիկական պատրաստականությունը չի կարող լրացնել այդ բացը: Այդ առումով մարզիկները կարող են հետ ընկնել, քանի որ չեն կարողանում թիմային մարզումներ անցկացնել, զուգընկերջ հետ աշխատել, ինչը բացասական է անդրադառնում, քանի որ հնարավոր չի լինում ճիշտ հասկանալ ու գնահատել հնարավորությունները: Թեև ցանակնում եմ նշել, որ այդ առումով ես խնդիրներ չունեմ և բոլոր կանոնները պահպանելով՝ սպարինգ մենամարտեր անցկացնում եմ։
-Հաճախ լսում ենք, որ համաճարակից հետո աշխարհն առաջվանը չի լինի: Սպորտի առումով ի՞նչ կասեք:
-Հույս ունեմ, որ որ ամեն բան առաջվանը կլինի և անգամ ավելի լավ: Բոլորն իրենց նպատակներին, երազանքներին կհասնեն՝ գնահատելով ամեն օրը, պահը, ժամն ու վայրկյանը, զուր ժամանակ չեն վատնի, ավելի կկենտրոնանան այն գործի վրա, որում ցանկանում են հաջողություններ գրանցել: Այս ամենը սովորեցրեց գնահատել այն, ինչ ունենք ու ավելացնել, քանի որ՝ երբեք չենք կարող ասել երբեք և չենք կարող գուշակել, թե վաղը մեզ ի՞նչ է սպասվելու:
-Մրցաշարերի հետաձգումն ի՞նչ անդրադարձ կունենա մարզիկների ֆիզիկական և հոգեբանական պատրաստվածության վրա:
-Օլիմպիական խաղերը հետաձգվեցին: Կային մարզիկներ, որոնց վերջին օլիմպիադան պետք է լիներ՝ տարիքի հետ կապված, մարզիկներ կային, լավ մարզավիճակում էին, թե՛ հոգեպես, թե՛ ֆիզիկապես տրամադրվել էին մրցաշարերին: Այս ամենը, բնական է, ցանկալի սցենար չէր: Սակայն չպետք է հուսահատվել: Յուրաքանչյուր մարզիկի համար ցանկացած մրցաշար շատ թանկ ու կարևոր է, օլիմպիադան էլ՝ երազանքի գագաթնակետն է: Կարծում եմ, որ ամեն բան լավ կլինի, պետք է լինել լավատես: Ես դեռևս ժամանակ ունեմ և կհասցնեմ մասնակցել: Մնում է վնասվածքներ և այլ խանգարող հանգամանքներ չլինեն:
-Ինչպե՞ս հոգեբանորեն լիցքաթափվել ու դուրս գալ ստեղծված իրավիճակից:
-Հուսահատվել պետք չէ, եղածը փոխել չենք կարող: Պետք է մեզնից կախված ամեն բան անենք, որ այս ամենը շուտ ավարտվի: Աղոթենք, հավատանք ու լավատես լինենք, որ ամեն բան ոչ թե լավ, այլ շատ ավելի լավ է լինելու:
