Այսօր Վահան Իշխանյանի ծննդյան օրն է։ Նրա հետ ծանոթացել եմ 2016 թ․-ին Ինքնագրի 7-րդ համարի շնորհանդեսին, նույնիսկ հարցազրույց եմ վերցրել և նկարել (ցավոք սրտի հարցազրույցը չի պահպանվել)։
Վահանի անժամանակ մահը իսկապես ծանր հարված էր հայ գրականության և քաղաքական հրապարակախոսության համար։ Իմ տեսանկյունից գրական աշխարհում նա հատկապես արժեքավոր էր իր քաղաքական մտածողությամբ, այսինքն նրա տեքստերը զուտ զգացմունքային վերարտադրության հետևանք չէին, ընդհակառակը դրանք հագեցած և հիմնավորված էին հետևողական ու համակարգված քաղաքական գաղափարախոսությամբ։ Կարծում եմ, սա եզակի երևույթ է, քանի որ մեր միջավայրում գրողների մի զգալի մասը հիմնականում ապաքաղաքական են, գաղափարական տեսանկյունից ամորֆ և անսկզբունք (առանց քաղաքականության գրականությունը անհնար է թվում)։
Վահանի հետ շատ թեժ բանավեճեր ենք ունեցել, հիմնական տարաձայնությունները կապված էին նախագահներ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և Սաակաշվիլու հետ։ Բայց անհամաձայնություններից անդին պետք է խոստովանեմ, որ նա նաև շատ մեծ ազդեցություն է թողել ինձ վրա։ Լենինի, Ֆուկոյի, Դերիդայի, Մարկուզեի և նեոմարքսիզմի մասին նրա ակնարկները դեռևս տարիներ առաջ ինձ համար ուղեցույց դարձան այդ ամենի մեջ խորանալու համար։
Վահանը շատ հրաշալի գրվածքներ ունի, բայց իմ տեսանկյունից կարևոր է հատկապես «Ռուսուլմանի նոթերը»։
Ինչևիցե, իսկապես սա շատ ցավալի կորուստ է, Վահանը շատ բան է արել հայ գրականության համար։
