2009 թվականի ապրիլ-մայիս ամիսն էր։ Շտապում էի աշխատանքային հարցազրույցի նորաբաց շաբաթաթերթում, որ խոստումնալից անուն ուներ՝ «Անկախ»։
Նախկին ծանր հիերարխիաներով աշխատանքներից հեռացել էի մի տեսակ թեթևացած ու ազատության զգացումով, բայց նաև մեծ կասկածով, թե կգտնեմ այն, ինչ փնտրում եմ՝ անկախություն, որոշումներ կայացնելու ազատություն, ճկունություն ու էլի կարևոր բաներ, որ հազվադեպ է պատահում աշխատանքային հարաբերություններում։
Մինչ այդ հասցրել էի տասնյակ աշխատանքային հարցազրույցների գնալ ու առաջին իսկ րոպեներից հիասթափված դուրս գալ։ Եվ հերթական հարցազրույցին գնում էի առանց մեծ սպասումների։
Հասա նշված հասցե, բարձրացա գրասենյակ։ Մի տեսակ անսովոր էր հայտնվել աշխատանքային մի միջավարում, որտեղ ղեկավարին հանդիպելու համար նախասրահներ ու խորհրդավոր փակ դռներ չկային։ Խմբագրությունում այդ պահին 2-3 հոգի էին, որոնցից մեկը գլխավոր խմբագիրն էր՝ Վահան Իշխանյանը։ Նրա հետ պիտի աշխատանքային հարցազրույց անեի։
Բարևեց, ծանոթացանք, ասաց, որ իրեն անունով դիմեմ, ու անցանք անկաշկանդ զրույցի։ Պարզ, առանց ձևականությունների ու պաթոսի, առանց կյանքն ու աշխատանքային խնդիրները բարդացնելու ներկայացրեց, թե ինչ է սպասում լրագրողից։
Զրույցից մի քանի րոպե անց պարզ էր, որ իմ կյանքում նոր էջ է բացվում, և որ «Անկախն» ինձ համար դառնալու է ավելին, քան ուղղակի աշխատանքն է։ Ես գտել էի այն, ինչ փնտրում էի և ինչն անհնարին էի կարծում՝ ազատություն, ինքս ինձ հետ լինելու ու իմ ձեռագիրը կերտելու հնարավորություն՝ առանց խմբագրական կապանքների։ Դա անգնահատելի հնարավորություն է լրագրողի համար, և այդ հնարավորությունն ինձ պարգևեց Վահան Իշխանյանը։
Շնորհակալ եմ քեզ, Վահան, բայց անասելի տխուր, որ էս խոսքերն ասում եմ հիմա․․․
