Երեք ամիս քաղաքական գործընթաց ա եղել, որ էս դավաճաններին վերացնելու հայերի գլուխներում պտտվող սցենարներից խուսափել լինի, որ երկրի ցնցումն էլ ավելի չահագնանա, ու հնարավորություն ա տրվել, որ ամենամեղմ՝ սահմանադրական կոչվող ճանապարհով թողնեն իրանց տապալած պետականության վերականգնման աշխատանքները սկսել։
Իսկ հիմա վերջապես լսեցին ապստամբություն բառը ու ամբողջ դավաճան թիմով, բոլոր լրտեսակայաններով, անուղեղ վախվորած քննադատություն են բռնել։ Խելոք լինեին, դավաճան չլինեին կհասկանային, որ մինչև հիմա ապստամբություն չի եղել, որովհետև կա քաղաքական գործընթաց, որը քչից շատից կարողանում ա վերահսկել մարդկանց հույզերն ու սրանցից քաղաքավարի ճանապարհով ազատվելու հույսի նշույլ թողնել։
Խելոք լինեին շնորհակալություն էլ կհայտնեին, մեծ-մեծ բխկոցների փոխարեն ու կմասնակցեին իշխանությունից անցնցում հրաժարվելուն։ Խելոք լինեին, կզգային, որ եթե արտահերթ ընտրություններն իրենք անցկացնեն, ամեն ընտրատեղամասում, ամեն քարոզարշավին մի սիլլա, մի թուքումուր ուտելու են, ու իրենց կազմակերպած ընտրությունով հենց իրենք են իրենց դեմ ապստամբություն կազմակերպելու։
Իսկ ես էլ հիշում եմ, որ էս տարի մի հայտնի ապստամբության՝ Փետրվարյան ապտասմբության 100-ամյակն ա, որ երբ դահիճին զսպելու քաղաքական ճանապարհ չկար, սկսվեց ապստամբությունը։ Փետրվարյան ապստամբությանը մասնակցել ա նաև մեծ պապս՝ Վահան Չերազը։ Կարո՞ղ է որևէ անուղեղ գտնվել, որ նրան ու զինակից ընկերներին մեղադրի համաժողովրդական ապստամբությանը մասնակցելու՝ բոլշևիկյան վայրագությունները զսպելու համար։
Դավաճաններից ազատվելու քաղաքական ճանապարհ չկա, հետևաբար մնում է ապստամբություն՝ սահմանադրության ազատագրում։ Իհարկե, նախընտրելին ամենամեղմ՝ սահմանադրական ճանապարհն է, բայց դա պիտի իշխանության մեջ էլ լինի նախընտրելին։
