Դեռ նախորդ տարվա նոյեմբերին, երբ իշխանությունները պայքարում էին Հանրային խորհրդի նախագահի պաշտոնից Վազգեն Մանուկյանին հեռացնելու համար, ԱԺ «անկախ» պատգամավոր Արման Բաբաջանյանը մի նախագիծ դրեց շրջանառության մեջ, որով առաջարկում էր փոփոխություններ կատարել «Հանրային խորհրդի մասին» ՀՀ օրենքում։
Օրինագծով առաջարկվում է լրացնել հոդվածը, որը սահմանում է հանրային խորհրդի անդամի գործունեության դադարեցման հիմքերը և ավելացնել ևս մեկ կետ․ խախտել է քաղաքական հարցերում չեզոքություն պահպանելու պարտավորությունը։
Օրինագծի հեղինակի կարծիքով՝ քաղաքական չեզոքություն պահպանելու օրենսդրական պահանջը իմպերատիվ է, սակայն նորմի կատարման պետական հարկադրանքի երաշխիքը բացակայում է։ Գործունեության դադարեցումը որպես խորհրդի անդամ դիտարկվում է որպես պետական հարկադրաքքի միջոց։
Այն օրերին, թերևս, օրինագիծը շուտափույթ կերպով ԱԺ օրակարգ կբերվեր և կընդունվեր մեծամասնության կողմից․ «Իմ քայլականները», նեղսրտած Վազգեն Մանուկյանի՝ իշխանությունների ականջին ոչ հաճո քննադատություններից, նրան մեղադրում էին քաղաքական չեզոքությունը խախտելու համար։ Եվ այս օրենսդրական փոփոխությունը այն ժամանակ հենց այն էր, ինչ պետք էր իշխանություններին։
Բայց օրենսդրական շուտափույթ փոփոխությունների կարիք չառաջացավ․ Վազգեն Մանուկյանը հրաժարական տվեց։ Եվ օրինագիծը մնաց օդից կախ։ Նոյեմբերից մինչև օրս այն անգամ չի քննարկվել ԱԺ Պետական-իրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովում։ Այս տարվա հունվարի 13-ին կայացած նիստում որոշվել է օրինագծի քննարկումը հետաձգել մինչև երկամսյա ժամկետով։
Այս ընթացքում օրինագիծը փոփոխելու վերաբերյալ առաջարկ է ներկայացրել ՀՀ կառավարությունը։ Կառավարությունը շեշտում է, որ Հանրային խորհդրի անդամի գործառույթներն ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն առնչվում են նաև քաղաքական հարցերի, հետևաբար վերջինս չի կարող բացարձակ զերծ մնալ քաղաքական հարցերի վերաբերյալ իր գործառույթներից բխող դիրքորոշում հայտնելուց:
«Վերոգրյալը հաշվի առնելով՝ նախագծով առաջարկվող կարգավորումը հանրային խորհրդի խնդիրների և գործառույթների հետ համադրված վերլուծության արդյունքում անհրաժեշտ է ձևակերպել այն աստիճանի հստակությամբ, որը թույլ տա Հանրային խորհրդի յուրաքանչյուր անդամի իր վարքագիծը համատեղել տվյալ կարգավորման հետ, այսինքն, հստակ կանխատեսելու, թե որ հայտարարությունը կարող է համարվել քաղաքական զսպվածության խախտում, որը՝ ոչ: Ընդ որում, առաջարկվող սահմանափակումներն էլ չպետք է լինեն այն աստիճան, որ խաթարեն հանրային խորհրդի բնականոն գործունեությունը՝ կաշկանդելով հանրային խորհրդի անդամին՝ իրապես իրականացնելու իր առջև դրված խնդիրները»,- ասված է Կառավարության առաջարկում։
Փաստորեն, ստացվում է, որ Հանրային խորհրդի անդամն, ի վերջո, կարող է քաղաքական հարցերի վերաբերյալ դիրքորոշում հայտնել։ Սակայն կախված նրանից, թե ինչպիսին կլինի նրա դիրքորոշումը, այն կարող է համարվել ընդունելի կամ անընդունելի։ Փորձը ցույց է տալիս՝ եթե խոսքը քննադատություն է իշխանությունների հասցեին (ինչպես ՀԽ նախկին նախագահ Վազգեն Մանուկյանի դեպքում էր), ապա այն համարվում է քաղաքական զսպվածության խախտում, եթե խոսքն արտահայտում է համաձանյություն իշխանությունների վարած քաղաքականությանը (ինչպես ՀԽ ներկայիս նախագահ Ստյոպա Սաֆարյանի դեպքում է, որը մեկ անգամ չէ, որ հայտարարել է՝ սատարում է հեղափոխությանը), ապա այն միանգամայն ընդունելի է և տեղավորվում է ՀԽ անդամի գործունեության շրջանակներում։
Ըստ ամենայնի, կառավարության առաջարկի ենթատեքստն էլ հենց սա է․ ունենալ երկակի ստանդարտներ ապահովող օրենք, որը կճնշի այլակարծությունը և կխրախուսի իշխանություններին հաճոյանալը։
Իսկ օրինագիծն ի վերջո օրենք կդառնա՞, թե՞ ոչ։ Ցույց կտա ժամանակը։ Չի բացառվում, որ հանկարծ կհիշեն օրինագծի մասին ու ԱԺ օրակարգ կբերեն, երբ ՀԽ որևէ անդամ իշխանությունների համար ոչ ցանկալի դառնա։
