Այսօր "Ազդակ" օրաթերթում հրապարակված հոդվածը անցյալ դարի համաճարակի և պապիս՝ Վահան Չերազի գործունեության մասին։
«Շատեր տեսած ու անցած էին: Ինչե՞ր չէին տեսած ու անցած: Վահան Չերազ չ՛անցնիր:
«Կը մօտենայ, աղջնակի նմանող բան մը, որ դեռ կը շնչէ, կը դողդղայ:
«Վահան կը փաթթէ զայն իր զինուորական վերարկուին մէջ, կը հեծնէ իր ձին, եւ ընկերներէն մէկը կը զետեղէ պզտիկը անոր գրկին մէջ: Մինչեւ Երեւան հասնիլը կը խնամէ ու ապա կը յանձնէ հիւանդանոցի բժշկապետի խնամքին: Քանի մը այցելութիւններէ ետք, բժիշկ Եարօ կը ստիպուի պահել նաեւ այցելու Չերազը, որ ծանրօրէն վարակուած էր աղջնակի բծաւոր տենդէն՝ այդ օրերու հոգէառէն:
«Անդրանիկ եւ Վահանի ընկերները կը հեռանան երկրէն, որոնց համար համաձայն բժիշկին հաւաստումներուն, հիւանդը արդէն դատապարտուած էր:
«Կ՛անցնին շաբաթներ, երկու հիւանդները կ՛առողջանան եւ կ՛ապրին:
