Օրենքի պատվար ոստիկանը
Արսեն Կարենի Հարությունյանը Ստեփանակերտ քաղաքից էր:
2001-2003 թվականներին ծառայել է Արցախի Հանրապետության Զինված ուժերի շարքերում, որից հետո` Արցախի Հանրապետության ոստիկանության քննչական մեկուսարանում:
Ծառայակից ընկերը պատմում է, որ Արսենը պրոֆեսիոնալ էր իր գործում: Լավ տիրապետում էր նաև տեխնիկային: Ոստիկանությունում աշխատել սկսել է վարորդի ծառայությունից, որից հետո ծառայության է անցել քրեակատարողական ծառայության ուղեկցող խմբում, Շուշիի գաղութում (Արցախի ոստիկանության քրեակատարողական վարչության քննչական մեկուսարանի ուղեկցող խումբ), քննչական մեկուսարանի օպերատիվ խմբում, քրեակատարողական հիմնարկի փակ ուղղիչ տեղամասում` որպես տեղամասի պետ:
«Ոգով արի և պատվով ոստիկան էր: Ծառայակից ընկերներիս մեջ` ամենավստահելին: Նրան կարելի էր ամեն ինչ վստահել և նրա հետ ամեն տեղ գնալ», ասում է ծառայակից ընկերը:
2018 թվականին Արսեն Հարությունյանը նշանակվել է Ոստիկանության Ստեփանակերտ քաղաքի վարչության պարեկապահակետային ծառայության գումարտակի թիվ 2 վաշտի հրամանատար։ Ծառայության ընթացքում պարգևատրվել է ոստիկանության ծառայության «10 տարիների» և «15 տարիների» համար «Օրենքի պատվար» մեդալներով, շնորհակալագրերով, պատվոգրերով, խրախուսագրերով։
Իր գործին անմնացորդ նվիրված ոստիկան էր` միշտ բարձր պահելով ոստիկանի` հասարակությանը ծառայելու պատրաստակամությունը։
Ոգով արի ոստիկանը
Արսեն Հարությունյանն Արցախյան քառօրյա պատերազմի մասնակից էր:
Արցախյան 44-օրյա պատերազմի առաջին օրը նա զինվորագրվել է հայրենիքի պաշտպանությանը։ Արսենն իր վաշտով կռվել է Մարտակերտում, Ֆիզուլիում, Հադրութում ` բազմիցս շրջափակումից փրկելով մարդկային կյանքեր:
Ծառայակից մյուս ընկերը` Ֆելիքս Չոփչիյանը, մեզ հետ զրույցում ասել է, որ Արսենն ազգասեր, քաջարի ոստիկան էր: Միասին կռվել են Հադրութի Թութակներ տեղամասում:
«Երբ մեր ոստիկանները Հադրութում շրջափակման մեջ են հայտնվել, առանց մեզ տեղեկացնելու, Արսենն իր ընկերոջ` Աշոտի հետ շտապել է թուրքերով շրջապատված Հադրութ, թշնամու գնդակոծության տակ տղաներին դուրս բերել շրջափակումից և հետ վերադարձել», -հավելում է նա:
Արցախյան 44-օրյա պատերազմը գլխիվայր է շրջել Արսենի ընտանիքի կյանքը: Հարազատները մինչև այսօր չեն կարողանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ Արսենն իրենց կողքին չէ: Մեզ հետ զրույցում կինը` Սիրուշը, խոսել է Արսենի` ցանկացած բարդ իրավիճակից միշտ ելք գտնող և ուժեղ տեսակի մասին:
«Ինձ համար դժվար է Արսենի մասին խոսել անցյալ ժամանակով, խոսել ափսոսանքով: Հավատացեք` ես դեռ զգում են նրա ներկայությունը: Նա ինձ թողել է երկու դուստր: Արսենը ոչ միայն սիրող և հոգատար հայր էր, այլև` նվիրված ամուսին, աննման զավակ, անփոխարինելի եղբայր, անշահախնդիր բարեկամ, հավատարիմ ու մեծահոգի ընկեր, չափազանց հայրենասեր քաղաքացի, բարի և ազնիվ ոստիկան, քաջ հրամանատար: Մարդ, որ անմահացել է որպես հայրենանվեր հերոս` ոչ թե ծանոթ-բարեկամի, այլև` բոլորովին անծանոթ մարդկանց օգնության շտապելիս»,- ասում է կինը:
Պատերազմի օրերին Արսենն ընտանիքին կնոջ հայրական Ավետարանոց գյուղ էր տեղափոխել: Կարծում էր` թշնամին այնտեղ երբեք ոտք չէր դնի: Ցավոք, Ավետարանոցն էլ անցավ թշնամու վերահսկողության տակ, որի մասին Արսենն այդպես էլ չիմացավ:
Հետո ընտանիքը Երևան է տեղափոխվել: Արսենի փոքրիկ դուստր Մարիամը վերականգնողական կենտրոն էր հաճախում, հետագայում երկկողմանի թոքաբորբ է տարել, վիրահատվել: Նա գլոբալ զարգացման հապաղելու խնդիրներ ունի: Ցավոք, հորը կորցնելուց հետո դստեր վիճակը վատացել է. անընդհատ հորն է փնտրում: Քանի որ չի կարողանում խոսել, Արսենի լուսանկարին նայում է և ասում` «Պապան թող գա»: Հոգեբանների կարծիքով` Մարիամն ամեն ինչ լավ հասկանում է, չնայած չի կարողանում խոսել:
Ռազմաճակատից Արսենը զանգում էր կնոջն ու ասում, որ հանգիստ լինեն, ամեն ինչ լավ կլինի և նա կվերադառնա: Հոկտեմբերի 15-ին` վերջին հեռախոսազանգի ժամանակ, դուստրը հետաքրքրվել է, թե երբ է վերադառնալու հայրը: Արսենն ասել է, որ չգիտի` երբ, բայց հաստատ վերադառնալու է:
«Երբեք չէր ասում` որտեղ է, ինչ թեժ կետերում է: Նա ապացուցեց, որ սեփական հայրենակիցները մեծ արժեք են նրա համար, հանուն որոնց չխնայեց մեզ համար ամենաթանկը` իր սեփական կյանքը: Ուզում եմ, որ ողջ աշխարհն իմանա, որ Արսենը հասարակ նահատակ չէր, զոհ չէր, մարտիրոս չէր: Նա մեծատառով մարդ և հայր էր, որի կարիքն ամենաշատն ունեն իր երեխաները»,- ասում է Սիրուշը:
Հետագայում ծառայակից ընկերները պատմել են կնոջը, որ Արսենն իր վաշտով երեք անգամ շրջափակման մեջ է հայտնվել, բայց կարողացել է փրկվել: Հոկտեմբերի 15-ին մարտական հերթափոխության ժամանակ թշնամու հարվածային անօդաչու թռչող սարքից չկարոցավ փրկվել հերոս ոստիկանը: Նա անմահացավ հենց այդ օրը՝ ծառայակից ընկերներին օգնության շտապելիս: Թշնամին հետագայում յութուբյան ալիքով Արսենի զոհվելու տեսարանն էր տարածել:
Հայրենիքին մատուցած բացառիկ ծառայությունների համար Արսեն Հարությունյանը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով և «Մարտական Խաչ» շքանշանով։
Արսենը շատ երազանքներ ուներ: Երազում էր` ավագ դուստրը բժշկուհի դառնար։ Թամարիկն ամեն ինչ անում է հայրիկի երազանքն իրագործելու համար։ Երազում էր, որ կրտսեր դուստրը` Մարիամը, հասարակության լիիրավ անդամ դառնար։ Արսենի բոլոր երազանքներն ու նպատակներն առավելապես կապված էին ընտանիքի հետ։
Պատերազմից հետո Սիրուշը երեխաների հետ վերադարձել է Ստեփանակերտ: Նրա խոսքով` այսօր իրենց միակ խնդիրն այն է, որ գոնե Մարիամի առողջական վիճակը լավանա և նա արագ վերականգնվի: Մնացած բոլոր դժվարությունները կփորձեն հաղթահարել:
«Չնայած վերադարձել ենք Ստեփանակերտ, բայց անհանգստություններն ու վախերը հանգիստ չեն տալիս մեզ. թշնամին մեր գլխավերևում է: 1990-ականներին էլ ենք պատերազմ տեսել, բայց դրանից հետո խաղաղ ենք ապրել »,- հավելում է նա:
Արսեն Հարությունյանը հուղարկավորված է Եռաբլուրում: Ոգով արի և օրենքի պատվար ոստիկանն իր սեփական կյանքից վեր դասեց հայրենիքի, ընտանիքի, ծառայակիցների հանդեպ սերն ու նվիրվածությունը: Խիզախ կապիտանն անմահացավ հանուն Արցախի լուսավոր ապագայի: Նա անահ քայլեց դեպի գիտակցված մահը, որպեսզի իր երկու դուստրերն այսօր ազատ և անկախ հայրենիքում արժանապատիվ ապրելու իրավունք ունենան:
Հասմիկ Հակոբյան
