Ես պահանջում եմ ԴՆԹ հետազոտության անցկացնել սեւբերետավորներին, որ պարզաբանվի՝ որտեղից են բուծվել այդ էակները։ Այս մասին այսօր՝ հունիսի 4-ին, Ֆրանսիայի հրապարակում՝ «Դիմադրություն» շարժման հանրահավաքին իր ելույթում նշեց 44-օրյա պատերազմում զոհված զինծառայող Հայկազ Մկրտչյանի հայրը՝ Զավեն Մկրտչյանը, որը նախօրեին Պռոշյան-Դեմիրճյան խաչմերուկում սեւբերետավորների կողմից բռնության է ենթարկվել։
«Պռոշյան-Դեմիրճյան խաչմերուկում հանգիստ կանգնած էի, պարզ դարձավ, որ ոստիկանական ուժերը փորձում են բախում հրահրել, զգացվեց որոշակի շարժ, ես ոչ մի գործողություն չէի կատարում։ Երբ ոստիկանները վահաններով մոտեցան մայթին, ես մայթի անկյունում կանգնած էի, նայում էի շարքին ու ասացի՝ այս տղան, իմ տղան հազարավոր թուրք է սպանել, ես նկատեցի՝ իրենք նայում են Հայկազիս աչքերին ու հասկանում էին՝ ով է իրենց դեմը կանգնած։ Հանկարծ իրենց հետեւից շատ ակնթարթային սեւբերետավոր վազեց վրաս, բռնեց ձախ թեւս եւ քաշեց իրնեց ոհմակի մեջ։ Երբ ընկա այդ ոհմակի մեջ, տղայիս նկարով իմ վերնաշապիկը վայրկյանական պատռեցին։ Վայրկյանում տասը հարված էի ստանում գլխիս, գլուխս իջեցրինք ներքեւ ու զգում էի ինչքան հարված եմ ստանում։ Ասում եմ՝ հերոսի պապա եմ, ի՞նչ եք անում, ասում են՝ հենց դրա համար էլ ծեծում ենք։ Հարվածները դադարեցին, ձեռքերս ոլորեցին, արագ տեղափոխում էին ինչ-որ տեղ»,- պատմեց զոհված զինծառայողի հայրը։
Զավեն Մկրտչյանի խոսքով՝ իշխանությունը հատուկ ցույց է տալիս, որ իրենց զոհվածների ծնողներն էլ չեն կարող կանգնեցնել. «Որպեսզի հասարակությունը վախենա։ Ես համոզված եմ, որ մեր ժողովուրդը նման բաներից վախեցող չէ։ Ո՞նց կարող է դա կատարվել մեր երկրում, որտեղ իմ զավակը, հազարավոր տղաներ իրենց կյանքն են զոհել, որպեսզի մենք այս բախտին արժանանա՞նք»։
Նշենք, որ Հայկազ Մկրտչյանի ծառայությունն անցել է Տավուշում, 44-օրյա պատերազմին հոկտեմբերի 14-ին իր մարտկոցի հետ տեղափոխվել է Արցախ։ Նա վիրավորվել է «Բայրաքթարի» հարվածից՝ հոկտեմբերի 29-ին՝ Կարմիր Շուկայի մատույցներում։ Հայկազ Մկրտչյանը մահացել է նոյեմբերի 9-ին՝ այդպես էլ գիտակցության չգալով։
