Լրագրող Անի Գասպարյանն իր ֆեյբուքյան էջում գրել է․
44-օրյա պատերազմում հերոսաբար զոհված Հայկազ Մկրտչյանի հորը երեկ ոստիկանները ծեծել են, պատռել Հայկազի նկարով շապիկը, վիրավորել։ Զավեն Մկրտչյանը վնասվածքներ է ստացել, տեղափոխվել հիվանդանոց։
Հիմա սրանք ոստիկան ե՞ն, թե՞ թուրք։ Սրանք հայրենիք ունե՞ն, թե՞ չէ։
Իսկ Հայկազն ուներ Հայրենիք, որը պաշտում էր։ Պատերազմի դաշտից քրոջը նամակ էր գրել․ «Եթե Ղարաբաղը չլինի, դու էլ չես լինի, մեր տունն էլ չի լինի։ Եթե Ղարաբաղը չլինի, Հայաստանը չի լինի..․Մենք ենք էս հողի պատասխանատուն»։
44-օրյա պատերազմից առաջ հերոսաբար կռվել էր Տավուշում՝ հուլիսյան ծանր մարտերի ժամանակ։ Մի խումբ տղաներով ոչնչացրել էին թշնամու էլիտար «Յաշմա» զորախումբ ու կասեցրել հարձակումը։
44-օրյա պատերազմի ժամանակ Հայկազն Արցախում էր։ Վերջին օրերին փոքր զորախմբով Շուշի տանող 40 կմ-անոց ճանապարհն էին պահում։ Բայրաքթարի հարվածից ծանր վիրավորվում է։ Դեռ գիտակցությունը չկորցրած՝ ասում է, որ լավ է, ուզում է վերադառնալ մարտի դաշտ։
2020 թ․ հոկտեմբերի 31-ին Հայկազը պիտի 20 տարեկան դառնար, բայց վերակենդանացման բաժանմունքում էր, կոմայի մեջ, որից այդպես էլ դուրս չեկավ։ Հոգին Աստծուն հանձնեց նոյեմբերի 9-ի չարաբաստիկ օրը։
Ապագա ծրագրավորող էր։ Մինչև բանակ գնալն ընդունվել էր Երևանի պետական համալսարանի կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետ։ Հունվարին պիտի զորացրվեր ու շարունակեր ուսումը։ Նրան փայլուն ապագա էր սպասվում, բայց զոհվեց հանուն Արցախի, Հանուն Հայաստանի, հանուն էն ոստիկանների, որ երեկ իր հորը տապալել էին գետնին ու ոտքերով հարվածում էին․․․
——————————
Հայկազի մասին հոդվածիս հղումը՝ ankakh.com/hy/article/60043
