Սարդարապատն ու Բաշ Ապարանը մեր այն եզակի հաղթանակներից էին, որոնք զուտ «բարոյական» չէին: Իրական էին, շոշափելի, էքզիստենցիալ: Բայց մենք այն ժողովուրդն ենք, որը սրբադասում է «բարոյական» հաղթանակների հեղինակներին և զուտ որպես պատմական ֆիգուր վերաբերվում իրական հաղթանակ կերտողներին, շատ հաճախ մեղադրելով ու ատելով նրանց... Ինչի գիտեք 1918 թվին թուրքական էժան լոլիկի սիրահարներ չեն եղե՞լ... Եղել են: Ուղղակի 1918 թվին զինվորականն էլ էր ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆ, գեներալն էլ էր ԳԵՆԵՐԱԼ, աշխարհազորայինն էլ էր ԱՇԽԱՐՀԱԶՈՐԱՅԻՆ, մտավորականն էլ էր ՄՏԱՎՈՐԱԿԱՆ հոգևորականն էլ էր ՀՈԳԵՒՈՐԱԿԱՆ, պետական այրն էլ ԱՅՐ էր, ոչ թե «այրի, կամ արու»: Իսկ ժողովուրդը նույնն էր: Նույնը, ինչպիսին հիմա, որին եթե չպաշտպանեին, գալու էին և մորթեին: Իրենք էլ ոչ թե փախնելու էին, այլ էժան լոլիկի սպասելով՝ մնալու էին ու մորթվելու էին...
Ասում են՝ տեսե՞ք գերմանացիք, որոնք լեհերին կոտորել են հիմա ինչ լավ հարաբերությունների մեջ են: Հա բայց Գերմանիայի կանցլերը օտար երկրում լեհերին՝ ձեռքը վերև նետելով ֆաշիստական ողջույն ցույց չի տալիս: Իսկ թուրք արտգործնախարարը «գորշ գայլերի» ժեստով մեզ բարևներ է ուղարկում: ԱրաԲատն էլ կողքին կանգնած ժպտում է... Մնացածն էլ Չերնոգորիայի նախագահին էնքան «լավ» չեն թողնում կառավարության շենք, որ ինքը միևնույն է մտնում է... Բայց դա իհարկե «բարոյական, շատ կարևոր ու էական» հաղթանակ է... Ու էդ առիթով եկեք պարենք... Տուշ...
Մայիս 28 շնորհավոր: Ընկեր ջան, գինի լից՝ խմենք իրական, խելացի, գիտակցված ու անձնազոհությամբ ձեռք բերված հաղթանակների կենացը:
