Խոսք ընթերցողի
Շատ անգամ եմ լսել, որ ժամանակն է ամենար դարդատավորը: Բայց արի ու տես, որ մեր օրերի հասարակական-քաղաքական խարնաշփոթում բոլորը մեղադրում են ժամանակին: Բոլորը կարծում են թե ժամանակը գալիս է, մինչդեռ ժամանկը գնում է: Ժամանակի մեքենան իր թափքին առած մեզ առաջ է տանում, իսկ''Մովսես Խորենացի'' մեդալակիր, արձակագիր Լևոն Ջավախյանը մեզ իր գրքով (''Ետ արի'', Երևան ''Լուսակն'', 2022) ետ է կանչում, մեր ոտքերի տակ փռելով գունագեղ, երևակայական մի գորգ, որ զարդարված է մեսրոպատառ բառաշղթայի մի անծայրածիր ժապավենով:
Միանգամից ասեմ, որ իմ ընկեր, վաղեմի բարեկամ Լևոն Ջավախյանը ,Յոթանասունից հետո էլ նույնն է ինչ ամենասկզբում՝ ՛՛Ամենաանկեղծ մարդը՛՛(1990):
Լևոն Ջավախյանի արձակը մեր ապրած կյանքին գրողի արձագանքից ճառագող հայելային պատկեր է կարծես, մեկ էլ միանգամից դառնում է գրական-գեղարվեստական մտավարժանք: Ամեն տեղ հաղթողը ջավախյանական անկեղծությունն է ու լոռեցիական պարզությունը: Այս և հեղինակի մյուս գրքերում ևս որոշ պատառիկներ ու մտքեր, հատկապես հումորային ժանրի արտահայտությունները չեմ կարողանում տեղավորել գրքերի մասին իմ պատկերացումներում, կարծես թե խախտվում է բարոյական նկարագրության համար սահմանված կարմիր գիծը, բայց այդ հանգամանքը չի խանգարում, որ ընկալեմ Լևոն Ջավախյանի խոսքն ու ասելիքը: Իսկ ասելիք Լևոն Ջավախյանը ունի, լսողներ(ընթերցողներ) շատ ունի:
Նրա ներկայացմամբ ՛՛Սերը գնացքի վագոնում՛՛, ՛՛Երկու բախտ՛՛, ՛՛Հոպոպի փոշին՛՛ և ՛՛Կյանքի ծաղիկը՛՛ նույն նրբությունն ունեն, նույն երանգը, նույն ուժը ՝ իրական կյանքի դասեր են դրանք: Դասեր պիտի առնենք սեփական և շրջապատի սխալներից, վրիպումներից:
...Լռությունը ձայն ունի, մեծ պայթյունը լռության ձայնն է, - եզրակացնում է Լևոն Ջավախյանը պատմվածքներից մեկի ավարտին, մեկ ուրիշ տեղում էլ. ՛՛Եվ վայն եկել է տարել է Հային հալածողին՛՛: Այս ընդգծումը Լևոն Ջավախյանը արել է գրքի ամենավերջում, 2022թ. մարտի 25-ին:
Այնպես որ հարգելի ընթերցող խորհուրդ կտամ ինքդ օր առաջ ձեռքդ առնես լևոն Ջավախյանի այս գիրքը և կիմանաս, որ 2018թ. մեր երկրում հեղափոխություն չի եղել, կիմանաս ՛՛Հիմարության սահմանը՛՛, կկարդաս ՛՛Անավարտ նամակ՛՛-ը, կսգաս ՛՛Զավակի մահը՛՛ ու համոզված եմ, որ ինքնաբերաբար կձայնակցես Լևոն Ջավախյանին. ՛՛Երբ ազգդ այդ ամենը տեսնում և հանդուրժում է, տեսնում և հանդուրժում է, հանդուրժում է, հանդուրժում, ..՛՛: Ակնթարթը կարծես կանգ է առնում (գոնե մեր երևակայության մեջ), բայց ժամանակը մեկ է հոսում է, սահում է առաջ:
Հ.Գ. Գրքի շապիկին հեղինակի եղբոր, ՀՀ նկարիչների միության անդամ Լևոն Ջավախյանի՛՛Արևածագ՛՛ գեղանկարն է, վաղվա օրվա լուսապսակով: Գրքի սրբագրիչ Աննա Ջավախյանը հեղինակ հորից 10 օրինակ գիրք է խնդրել:
Վաղարշակ Ղորխմազյան
