Ոմանք արդեն ասացին, որ ընթացիկ երթերն առանձնանում են (մանավանդ երեկվանը) իրենց էներգետիկայով, բայց սրան ավելացնեմ, որ ի տարբերություն անցյալի իրադարձությունների (2020թ. պատերազմից հետո), անասելի մեծ թվով մարդիկ, ովքեր ֆիզիկապես չէին մասնակցում ցույցին, աջակցել են դրան (մեքենաների ազդանշաններով, ծափահարություններ պատշգամբներում և այլն): Սարյան փողոցի սրճարաններից մեկում այցելուն ոտքի կանգնեց և երթի մասնակիցների հետ սկսեց վանկարկել «Նիկոլ դավաճան»։ Չեմ ասի, որ «ամբողջ ժողովուրդն արդեն մերժել է Նիկոլին», բայց անհնար է չնկատել տարբերությունը։
Ինչ վերաբերում է քաղաքական պայքարի տրամաբանությանը, ասեմ, որ «իշխանության հարցը» կլուծվի թե՛ փողոցներում, թե՛ խորհրդարանի շենքում, իսկ հաջողության դեպքում նոր կառավարությունը պետք է ստանա երկիրը 1,5 տարի կառավարելու մանդատ։ Այս մեկուկես տարվա ընթացքում երկրում անհրաժեշտ է վերականգնել կառավարելիությունը, մեզ պետք է ոչնչացնել ֆեյքերի ֆաբրիկաները, որպեսզի բարելավվի հասարակական մթնոլորտը և հող նախապատրաստվի մրցակցային ընտրությունների համար։
Կարևոր է նաև, որ այժմ ձևավորվի ուժի այլընտրանքային կենտրոն։ Որպեսզի հնարավոր լինի ոչ միայն արդյունավետ շփվել հասարակության հետ և վաղվա օրվա տեսլականը փոխանցել նրան, այլև շփվել միջազգային հանրության հետ և հստակ ուղերձներ հասցնել, որ ոչ ոք իշխանության չի գալիս, որպեսզի վաղը նոր պատերազմ սկսի, հատկապես հիմա` ուկրաինական ճգնաժամի պայմաններում, բայց միևնույն ժամանակ, Արցախի հարցում «կարմիր գծերը» հստակ պիտի նշվեն: Իսկ «կարմիր գիծն» այն է, որ Արցախն ապագա չունի Ադրբեջանի կազմում։
Ոչ ոք Հայաստանում չի ծրագրում պատերազմ, բայց պետք է իրականացվի «հակամարտության մենեջմենթ», և հումանիտար հարցերը (գերիների հարցից մինչև Արցախի էներգետիկ շրջափակման փորձերի հարցերը) պետք է լուծվեն մինչև Երևանի և Բաքվի միջև մի շարք հարցեր կարգավորող փաթեթային փաստաթուղթ հայտնվելը։
Եկել է նաև քաղաքական մեծ տեքստերի և ընդհանրապես քաղաքական խոսքի ժամանակը։ Տեքստեր, որոնք ոչ միայն կվերլուծեն 1988 թվականից ի վեր մեր անցած ճանապարհը, այլև հստակ կուրվագծեն, թե ինչպիսին կլինեն Հայաստանն ու Արցախը Նիկոլից հետո (ռազմական, տնտեսական և սոցիալական համատեքստում)։ Առանց դրա անհնար է ընդլայնել ակցիաների սոցիալական բազան, իսկ առանց դրա շատ դժվար կլինի փոխել քաղաքական իրավիճակը երկրում։
Բոլորը հասկանում են նաև , որ իշխանությունը կարող է գնալ սադրանքների (հիշենք 2008թ. մարտի 1-ը), բայց այս մտահոգության պատասխանը կա, և այն կայանում է նրանում, որ որքան շատ լինի փողոցում մարդկանց զանգվածը, այնքան արյունալի սադրանքների հավանականությունը քիչ կլինի, այլ կերպ ասած՝ մարդկանց և ամբողջ քաղաքական շարժման անվտանգությունը կախված է դրա զանգվածային բնույթից։
Իսկ զանգվածային ակցիաների մասնակցությունը կարելի է ապահովել նաեւ օրակարգի ընդլայնմամբ, օրինակ` հասարակ մարդը պետք է իմանա, թե ինչպես պետք է գնաճի ֆոնին նոր կառավարությունը ինդեքսավորի աշխատավարձերն ու թոշակները։
Եվ այսպես, հանդիպում ենք Մայիսին 1-ի հանրահավաքին:
