Այս տարի կդառնամ 75։ Միջազգային մասշատաբներով սովետում ոչմիբան եմ եղել /հայ երևելիները թող լլկվեն, իրենց համեմատ հանճար եմ եղել/։ 52 տարեկանում իմ ասպիրանտի շնորհիվ գիտաշխատանքի հրավեր ստանալով արտագաղթել եմ։ Դրսում մոսկովյան ասպիրանտական գիտելիքների ու սեփական քթածակի հաշվին ինչ որ արդյունքների հասել եմ։
1-Էքսպերիմենտալ մոդելի հիման վրա նկարագրել եմ սրտային հյուսվածքում արիթմիկ պրոցեսների գեներացման մեխանիզմը։ Լուրջ բան է՝ բացատրելիք չէ։
2- նկարագրել եմ դեպի սիրտ արյան ետդարձի մեխանիզմը, որն անլուծելի էր Հարվեյի ժամանակներից սկսած։ Առաջարկվող մեխանիզմն էլ իր հերթին բացատրություն է տվել առնվազն 4 հայտնի, բայց աղոտ բացատրություն ունեցող սրտաբանական այլ պրոցեսների։ Գերլուրջ բան է՝ անհնար է բացատրել ոչ մասնագետին։
3 - որպես վարկած հիմնավորել ու առաջարկել եմ մարդու առաջացման էվոլյուցիոն մեխանիզմը՝ որպես զենքի միջոցով տարվող հոմոցիդի արդյունք։ Այն դեռևս չի ընդունվել ասպարեզը գրաված բրիտանական գիտական "աստղերի" կողմից, բայց ջահելները կտեսնեն հետագայում, որ ես եմ ճիշտ եղել։ Գեր-գերլուրջ բան է, կմնա որպես իմ գիտական մեծագույն նվաճումը։
4- Հեղինակել եմ քաղաքագիտական տարրական գիտելիքների մասին նկարազարդ այբենարանի,․ որի վրա թքած է ունեցել հայությունը։ Շատ ավելի լայն ծավալի մոտավորապես նման թեմայով անգլերեն գիրքը Ամազոնում վաճառքի է։
5- 3000ից ավել կարճ մտքերով՝ հայերեն, /ռուսերեն ու անգլերենն էլ առավել փոքր ծավալներով/ գրքեր եմ հրատարակել, որոնք դարձյալ, հայության համար ոչմիբան են։
6-Մոտ 60 գիտական հոդվածների և 300 քաղաքագիտական վերլուծական հոդվածների հեղինակ եմ։ 150-ից ավել էլ քաղաքագիտական պատկերազարդ ելութներ եմ տեղադրել յություբում։
6-Կյանքումս մեկ անգամ եմ պարտք վերցրել՝ ամերիկա թռչելու ինքնաթիռի տոմսի համար։
7-Հայաստանում եղած ժամանակ փող եմ աշխատել
ա- տրամվայի հին ակումուլյատորներից փոքր ակումուլյատորներ հավաքել- ծախելով։
բ-Իմ ու ընկերոջս սարքած սարքով գունավոր ֆոտո տպելով, /մեկ ժամում 100 նկար/,
8-Ակադեմիական ծերակույտի հետ մշտապես կռիվների մեջ եմ եղել, որովհետև իրենց թվացել է, որ ջահելներին ուտելու իրավունքն ունեն։
9-Քաղաքականում եմ 1988-ի փետրվարյան առաջին միտինգից, ուր ինքս խոսել եմ։
10-Ետ նայելով կասեմ, որ երջանկություն էր ծնողներիս ընտանիքում ծնվելը, դժոխային էր Հայաստանում ապրելը ու հայաստանյան քաղաքական ու հասարակական հրեշային բեսպրեդելին ականատես լինելը։
Հիմա էլ, կյանքի էս փորձով, չնայած կուշտ ապրելուն, հեշտ չէ հայ մնալը ու ներհայաստանյան անիծյալ միջավայրում մի չոփ շարժելու հույսով տասնամյակներով թփռտալը։
11 Բայց դե կյանքիցս իհարկե անչափ գոհ եմ՝ ընկերներիս մեծ մասը չկան, ազգի կեսը չկա, ջահելների սերուցքը չկա, պետությունն էլ իր վերջին տարիներն է ապրում։
