Ինչպե՞ս հաջողվեց հիմնովին խեղաթյուրել «վեթթինգը», այն ներդնել իբրև դատավորներին հետապնդելու իրավաչափ միջազգային գործիք: Հանրային խիստ հետևողական և քաղաքականացված քարոզչության արդյունքում անգամ իրավագետներից շատերն են հակված կարծելու, թե այն բացառապես հետապնդման գործիք է:
Նախ, «վեթթինգի», որպես անցումային արդարադատության գործիքի մասին հրապարակայնորեն հռչակելը անսպասելի է եղել անգամ արդարադատության ոլորտի անմիջական պատասխանատուների համար, ուստի դա ակնհայտ հավուր պատշաճի նախապատրաստված նախաձեռնություն չի եղել, այլ ունեցել է բացառապես քաղաքական ուղղվածություն: Ընդ որում, նպատակը պարզ էր՝ փորձել ապացուցել, որ նախորդ իշխանությունը եղել է բռնատիրական, ուստի այդ ռեժիմին ծառայած դատավորները պետք է հետապնդվեն: Ընդ որում, շատերը, ի սկզբանե հիմք ընդունելով իրենց սխալ հրամցված գաղափարը, ոգևորված առաջարկում էին դիմել էլ ավելի ծայրահեղ, ընդհուպ՝ հակասահմանադրական միջոցների:
Հակիրճ արտահայտվեմ, միջազգային փորձի և իրավական հիմքերի հավաստմամբ, «վեթթինգի» իրական իմաստն ու նպատակը ոչ թե հետապնդումներն են, նորանոր պառակտումների օջախներ հրահրելը, այլ ողջ քաղաքական համակարգում ՆԵՐԴԱՇՆԱԿՈՒԹՅԱՆ, փոխադարձ վստահության երաշխավորումը, այն, ըստ էության, յուրահատուկ համաներում է, որպեսզի հնարավորինս արագ ու անցնցում լինի հանրության առողջացումը, ենթադրյալ անցումային փուլում հանրային ինստիտուտների հուսալի բարելավումը և այլն ...
