Կապիտուլանտը մի երկա՜ր-բարակ տեքստ է երկնել Արցախյան կարգավորման մոտիվներով, տվել վարի խոզի արտաքինով էն ուսապարկի ձեռքը։ Սա էլ, իրենից գոհ և երջանիկ, սեփական կարևորության «բարձր գիտակցումով», հրապարակել է` ջանալով ապացուցել, որ ալիևը միշտ ճիշտ է եղել, մենք` սխալ. բանակցային գործընթացի ոչ մի փուլում, հատկապես 2016թ. օգոստոսյան «տիեզերական աղետից» հետո, Արցախի Ադրբեջանից դուրս ինքնորոշվելու «ո՛չ տեսական, ո՛չ գործնական ո՛չ մի հնարավորություն չի եղել». իրենք ճաքեի՛ն էլ, տրաքեի՛ն էլ` էդ «աղետալի» ընթացքը փոխել չէին կարող։ Եվ ուրեմն` ձե՛ններդ կտրեք, հանգիստ նստե՛ք տեղներդ` համակերպվեք փաստի հետ, որ «Արցախը ադրբեջան է, և վե՛րջ», և կտրուկ շարժումներ մի՛արեք։
Սույնը «հիմնավորելու» համար կապիտուլյանտը, մասնավորապես, հղում է անում 2016թ. կողմերին ներկայացված մի փաստաթղթի (իր ասելով` «թղթի»), որտեղ իբր ամրագրված է ՄԱԿ-ի որոշիչ ձայնը Արցախի կարգավիճակի որոշարկման հարցում։ Այստեղից «միանշանակ» եզրակացնում է, որ այդ կարգավիճակը, սարերն էլ շուռ գային, լինելու էր ադրբեջանի կազմում, քանզի ՄԱԿ-ը չէր կարող այլ որոշում կայացնել, քան այն, ինչը «ամրագրել» էր դեռևս Արցախյան առաջին պատերազմի ընթացքում ընդունված բանաձևերում. այն ժամանակ, երբ ոչ մեկը չգիտեր` ինչով է այն ավարտվելու, Մինսկի խումբը դեռ չէր ստեղծվել, և Արցախյան կարգավորման գործընթաց, որպես այդպիսին, չկար։
Խոսքը ադրբեջանցի «քիրվաների» կողմից բազմիցս չարչրկված չորս բանաձևերի մասին է, որոնց նպատակը պատերազմը կանգնեցնելն էր. էն, էլի` որ կապիտուլյանտից զատ, այնքա՜ն սիրում է մեջբերել իր ախպեր-ալիևը։ Իսկ դրանցում իբր սևով սպիտակի վրա գրված է, որ Արցախը ադրբեջանի մաս է։
Կարծես 30 տարի շարունակվող բանակցային գործընթացը,որի խուփը քարին դեմ առավ, հենց որ կապիտուլյանտների ոհմակը զավթեց իշխանությունը ու ձեռքի թեթև շարժումով ջնջեց վերջին 30 տարիների մեր պատմությունը, չէր եղել, ու Մինսկի խմբի համանախագահներն այդքա՜ն ժամանակ «թիթեռնիկ էին բռնում», ինչպես պնդում է ալիևը։
Այդպես է լինում, երբ թշնամու մտքինը ՀՀ ոչ բարով ղեկավարության` թրքահպական չիշխանության «գրչին» է...
Լիլիթ Պողոսյան
