Դատախազությունն արդեն որոշել է թե՛ պաշտոնական փաստաթղթերի միջոցով, թե՛ հրապարակային հաղորդագրություններով հիմնավորել ու ապացուցել, որ քաղաքական հետապնդումները մեր դատաիրավական համակարգի անկյունաքարն են, իսկ մեղադրյալների նկատմամբ կալանավորումը կիրառվում է ոչ թե որպես խափանման միջոց, այլ որպես պատվերով պատիժ։ Այս մասին Facebook-ի իր էջում գրել է փաստաբան Երվանդ Վարոսյանը:
Նա, մասնավորապես, նշել է. «Դատավոր Բորիս Բախշիյանի գործի վերաբերյալ հրապարակում կատարելով, դատախազությունը, չգիտես ինչու, որոշել է ներկայացնել նաև դատավորին առաջադրված մեղադրանքի հետ չառնչվող մի հանգամանք, թե տեսեք-տեսեք դատավորը դատական նիստի ժամանակ փոխել է ապացույցների հետազոտման կարգն ու հարցաքննել է գործով մեկ այլ ամբաստանյալի, դրանով «բարենպաստ» իրավիճակ ստեղծելով մյուս ամբաստանյալների համար։ Բանն այն է, որ մյուս ամբաստանյալների խափանման միջոցների հիմքում դրված է եղել հենց հարցաքննված ամբաստանյալի վրա ապօրինի ազդեցություն ունենալու վտանգը։ Իսկ այդ անձի հարցաքննությունից հետո, բնականաբար, այդ վտանգն այլևս վերանում է։ Ու ըստ դատախազության, դատավորը չպետք է գործեր այդ ենթադրյալ վտանգը չեզոքացնելու միտումով, այլ ընդհակառակը` պետք է համառորեն չհարցաքններ այդ անձին` մի կողմից պահպանելով նրա նկատմամբ ազդեցության ենթադրյալ վտանգը, մյուս կողմից հնարավորություն ունենալով անսահմանափակ ժամանակով պահպանել մյուս ամբաստանյալների նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցների հիմքերը։
Մինչդեռ այդպես պիտի գործեն դատավորի պատմուճան հագած դատախազները կամ թմբուկահարները, բայց ոչ երբեք դատավորը։ Դատավորը ոչ միայն իրավունք ունի, այլ անաչառ լինելու դեպքում պարտավոր է ապացույցները հետազոտել այնպես, որ հնարավորինս արագ չեզոքացվեն վտանգները, թե որևէ մեկը հնարավոր է ազդեցություն ունենա դատավարության այս կամ այն մասնակցի նկատմամբ։ Իսկ այն դատավորը, ով համառորեն դա չի իրականացնում վեր է ածվում պարզապես բանտապահի, ում միակ նպատակն է անընդհատ օդից կախված պահել ապօրինի ազդեցության մասին ենթադրյալ վտանգը, դրանով էլ արդարացնել կիրառվող շարունակական կալանքը, այդ կալանքը խափանման միջոցից վեր ածելով պատժի։
Հ.Գ. Հետաքրքիր է նաև, որ դատախազությունը «նրբորեն» շրջանցում է այն հանգամանքը, որ ապացույցների հետազոտման կարգը փոփոխելուց հետո հարցաքննված ամբաստանյալն այդպես էլ նախաքննության ժամանակ տված իր ցուցմունքներից չհրաժարվեց, դրանք չփոխեց։ Դատախազությունն էլ այդ ցուցմունքները համարում է «մերկացնող», ինչի հետ մենք անշուշտ համաձայն չենք, բայց, հարգելինե՛րս, եթե այդ ցուցմունքները ձեր համար մերկացնող են, ապա ինչո՞ւ եք խառնվել իրար, ինչո՞ւ եք դատավորին մեղադրում դրանք արագ հետազոտելու մեջ, չէ՞ որ ուրախ պիտի լինեիք դրանք հետազոտելու իրողության համար։ Փաստորեն ուղիղ եք ընդունում, որ ձեզ այդ ամենը հետաքրքիր էլ չէ, ձեր համար քրեական վարույթը անձին անազատության մեջ պահելու համար անհրաժեշտ ենթադրյալ հիմքեր հորինելու, ապա դրանք պահպանելու մասին գործընթաց է։
