Հոբելյան
ՉՄՈՌԱՑՎՈՂ ՄԱՏՆԱՀԵՏՔԵՐ

Կան անհատներ, որ իրենց երկրային կյանքի ավարտից հետո շարունակում են ապրել ոչ միայն հարազատների, մերձավորների, այլև լայն հանրության հուշերում։ Իմ ճանաչած անձերից այդպիսին էր նաև Ջանիբեկ Արամայիսի Մեջլումյանը։ Ահել ու ջահել ալավերդցիներից (և ոչ միայն) շատերն են բարձրաձայնում, որ նա իրենց հեռուստացույցն է վերանորոգել։ Այս խոսքերը նրա չխամրող մատնահետքերն են հիշեցնում ու նաև ազդարարում նրա համեստ ու խրոխտ քայլերի հետքերի մասին։
...Պատերազմի և աշխատանքի անմոռաց վետերանը ծնվել է 1921թ դեկտեմբերի 29-ին Լոռու մարզի Հաղպատ գյուղում, մեկ տարի անց ընտանիքը տեղափոխվել է Ծաղկաշատ գյուղ։ Ջանիբեկ Մեջլումյանը նախնական կրթությունը ծննդավայրում է ստացել, հետո ավարտել է Ալավերդու Ս. Սպանդարյանի անվան դպրոցը։ Նոր էր ավարտել Երևանի էլեկտրամեխանիկական տեխնիկումը, երբ սկսվեց հայրենական պատերազմը։ Մի խումբ զորակոչիկների հետ նա էլ մեկնեց Ռոստովի մարզի Նովոչերկասկ քաղաքի հրետանային ուսումնարան։ Այնուհետև անցավ փառավոր մարտական ուղի։ Պատերազմի ավարտից հետո նշանակվել է Հունգարիայում տեղակայված 81-րդ գվարդիական դիվիզիոնի 440-րդ հրաձգային գնդի հրամանատարի համհարզ։Զորացրվելուց հետո կերտել է ինքնամոռաց ու ազգանվեր աշխատանքային ուղի՝ Ալավերդու կոմունալ տնտեսություն – Ալավերդու քիմական գործարան (Ալավերդու պղնձաքիմիական կոմբինատ)։ 1981թ անցել է կենսաթոշակի ու ամբողջովին նվիրվել հասարակական գործունեությանը։ 2000թ., երբ նշվում էր Մեծ հաղթանակի 55-ամյակը,ես առիթ եմ ունեցել կիսելու նրա հպարտությունն ու ուրախությունը կապված քաղաքի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցի տնօրեն Ս. Իսրայելյանի հրամանով դպրոցի պատվավոր ուսուցչի կոչմանն արժանանալու հետ։
Փաստաթղթերի լուսապատճեներով և հակիրճ շարադրանքով Ջանիբեկ Մեջլումյանի աշխատանքային և մարտական ուղին է ամբողջացնում ,Ջանիբեկ Մեջլումյան. Պարգևներե երկլեզու (հայերեն, ռուսերեն) ալբոմ-գրքույկը նվիրված նրա 100-ամյակին։

Շքանշանների, մեդալների, պատվոգրերի, շնորհակալագրերի մասին անձնական թերթիկում 13 գրառում կա՝ այդ թվում ,Կարմիր աստղի շքանշանե, ,Հայրենական պատերազմի առաջին աստիճանի շքանշանե։ Պարգևատրվել է նաև Անկախ Հայաստանի պարգևով՝ ՀՀ պաշտպանության նախարարության ,Մարշալ Հովհաննես Բաղրայանի անվան մեդալե։
Գրքի վերջում կա նաև Ջ. Մեջլումյանի տիկնոջ՝ գործընկերների բնութագրմամբ աշխատասեր, կարգապահ, խստապանջ և բարի Սոնա Բաբայանի հաշվապահական բեղուն գործունեության և պատերազմի տարիներին թիկունքում տարված ակտիվ գործունեության մասին վավերագրեր։ Հուշապատումը եզրափակավում է Մեջլումյանի զավակների լուսանկարներով։ Երեքն էլ բարձրագույն կիթությամբ, աշխատասեր, բարեկիրթ անձնավորություններ...
Ես խորին խորհուրդ եմ տեսնում այն փաստում, որ այս գրքում մահվան թվեր չկան։ Զավակների համար ծնողները միշտ ողջ են։ Երկու եղբայրների և էլի շատ շատերի համար ողջ է նաև Մոսկվայում ուսանելիս անկատար երազանք և ընդհատված թռիչք դարձած հայուհին՝ Նարգիզը։

Հուշալբոմի շապիկին Ալավերդու ,Սուրբ Գրիգոր Նարեկացիե եկեղեցու գծապատկերն է։ Աստծո տուն, որ կառուցել է Ջանիբեկ Մեջլումյանի բարեգործ որդին, ,Վալլեքսե խմբի ընկերությունների խորհրդի հիմնադիր նախագահ Վալերի Մեջլումյանը։
Թող օրհնյալ լինի իր տեսակի մեջ եզակի հուշալբոմը, որ ծնողապաշտության յուրատեսակ հուշարձան է։

Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ