Լոռեցի իմ վաղեմի բարեկամ բանաստեղծ, արձակագիր, երգահան Անահիտ Սարգսյանին, ով 1995-2009 թթ․ ապրել է Ուկրաինիայում, ժամանակին հանդիսացել Խարկովում բացված հայկական դպրոցի տնօրեն, 1991-ին այդ քաղաքում հիմնել «Հայ մշակույթի կենտրոն», իսկ 2007-ին Երևանում հիմնել «Համանվագ» գրական-երաժշտական կենտրոն, որի նպատակը մայրենիի անաղարտ պահպանումն է, ավելի քան 2 տարի է չէի հանդիպել։
Հոգով ըմբոստ, հավատարմության ջատագով, բնության և հայրենի եզերքի սիրով բոցավառ բանաստեղծուհուն վերջերս հանդիպեցի Նոր Նորքի մեծ մարդասեր, հայ ժողովրդի բարեկամ Ֆ․ Նանսենի թանգարանին հարող այգում և նվեր ստացա միանգամից երկու գիրք։
․․․ 2019 թվականին «ՎՄՎ-ՊՐԻՆՏ» հրատարակչության կողմից հրատարակված «Հայոց անձնաունները արեգակնատաք» գրքում ձոներգեր են հայկական անուններին, նաև արական և իգական անունների ստուգաբանումներ և ամենակարևորը կոչ հայ ծնողներին հիշայալ անուներով կոչել իրենց զավակներին և օտար, անիմաստ անուններով (Սաշիկ, Գրիշիկ,Սերոժիկ) չկաշկանդել հայորդաց կյանքը։ Նույն հրատարակչության կողմից 2020 թվականին հրատարակված «Խոհ իմաստոնությա» գրքում բանաստեղծական պատկերավորմամաբ մերօրյա մտորումներ են, իրկնամուտի մրմունջներ ու «Հավերժափայլ Հայաստան» հոգեցունց եզրակացությունը: Պոեմի տեսքով կորած երազների փնտրտունք կա այս գրքում․
Հատիս սարիս զով հովերը
Հիշում են այն աղջկան
Շշնջում են ամեն գարնան՝
«Երազներդ ո՞ւր կորան»։
Ձեռքը մշտապես հայրենասիրության զարկերակին Անահիտ Սարգսյանն իր մտքի թռիչքի պտույտների հանրագումարում եզրահանգում և որպես եզրափակիչ ակորդ բարձրաձայնում է․
Կա Հայաստանս ու պիտի լինի,-
Հայրենիք պահողը՝ Ոգին է Հայի
Հայն է լոկ Տերը Արարատ Երկրի,-
Զորության ակունքն՝ Ոգին է հայի։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
