ՄԻ ՀՐԱՇՔ ԽԱՉՔԱՐԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ
2006թ. էր օգոստոս ամիսը։ Օդի ջերմաստիճանը հասնում էր 43-ի։ Խմբով գնացինք մեր ազատագրված տարածքի՝ Քաշաթաղի շրջանի Հայթաղ գյուղը։ Որսորդ Արտակը անտառում մի վանք էր գտել(ինձ նա ցույց էր տվել դեռ 1999թ.ին)։ Այն պետք է մաքրեինք, հետազոտեինք և չափագրեինք։ Արտակն ասաց, անտառում ամենուր խաչքարերի մնացորդներ կան և մի շատ շքեղ՝ կոտրված և խոնհարված խաչքար ևս կա, որի նույնիսկ պատվանդանի մնացորդները կան։ Ճանապահը միայն ոտքով, այն տևեց մոտ 2 ժամ։ Անհամբեր սպասում էի տեսնել այդ չքնաղ խաչքարին։ Առաջին տպավորությունս և հուզմունքս աննկարագրելի էր։ Մաքրեցինք և կանգնեցրեցինք։ Իսկ այդ տարածքում դեռ շատ ու շատ խոնհարված խաչքարեր սպասում են մեզ։
