Ամեն անգամ տպագիր մամուլի հետ առնչվելիս հիշում եմ 1980թ այն օրը,երբ անհամարձակ քայլերով մտա <<Լոռի>>(՛՛Թումանյանական աշխարհ՛՛) թերթի խմբագրություն և խմբագիր Գևորգ Լևոնի Աբգարյանին մեկնեցի դպրոցում մեխանիզատորական կադրերի պատրաստման մասին իմ հրապարակումը։Խմբագրի կարմիր գրիչը սկսեց շարժվել թղթի վրայով,երբ ինչ որ նշում էր անում,իմ սիրտը սկսում էր արագ աշխատել։
-Լավ է։
Կտպագրվի շաբաթ օրվա համարում,-արտահայտվեց խմբագիրը։ Օրը հինգշաբթի էր,իսկ թերթը լույս էր տեսնում եռօրյա պարբերականությամբ։Մի տեսակ հանգստացա ու շնորհակալություն ասելով ուզում էի հեռանալ,երբ խմբագիրը կրկին խոսեց․՛՛Շարունակիր գրել։ Գրիր տարբեր թեմաներով ու կարծես կռահելով միտքս ավելացրեց, -ոչ մի խմբագրի շտկումներից մի խորշիր,ոչ էլ որևէ մեկի տեսակետի հետ անհամաձայնությունից։ Ունեցիր տեսակետ,մնա ճշմարտության ջատագով՛՛։
Խմբագրի այս խոսքերը ,հետագայում նաև հաջորդ խմբագիր Արարատ Թամրազյանի քաջալերանքը ինձ տարան ու պահեցին լրագրության դաշտում։
․․․<<Լոռի >> թերթի 1974-1986թթ խմբագիր Գևորգ Աբգարյանը 1996թ հունիսին,երբ ընդամենը 62 տարեկան էր,հեռացավ մեզնից։
Քառորդ դարից ավելի է անցել,բայց ես երբեք այդպես էլ համարձակություն չունեցա մտածել անգամ,թե ինչու՞ են նրան անվանակնքել՛՛Պասկալ՛՛։
Միշտ մտածել եմ,որ դա նրա ապրածի արժևորումն էր։ Հետաքրքիր է իմանալ,որ 1653 թվականին հիդրոստատիկայի հիմնական օրենքը սահմանած ֆրանսիացի հռչակավոր մաթեմատիկոս,ֆիզիկոս,փիլիսոփա,գրող Բլեզ Պասկալից (1623-1662թթ) բացի 17-րդ դարում Պասկալ է անվանագրվել մեկը,ում անունը եղել է Հարություն,ազգությամբ հայ,ով էլ 1672թ հիմել է առաջին սրճարանը Փարիզում։
Հուշի այս պատառիկը թող դառնա խոնարհում Գևորգ Աբգարյանի պայծառ հիշատակին։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
