Անցած տարի նոյեմբերի 9-ից հետո մենք մեզ արդարացրինք նրանով, որ ամբողջ պատերազմի ընթացքում մեզ խաբել են, այդ համաձայնությունն էլ անակնկալ էր մեզ համար, շփոթված էինք, պոստ ֆակտում ոչինչ չէինք կարող անել:
Հիմա նույնն բանն է արվում, բայց արդեն մեր գիտությամբ: Գիտենք նախապես, որ հիմա էլ Հայաստանն է հանձնում ըստ էության: Սյունիքից հետո Հայաստանի մնացած մասը, ինչպես ասում են, արդեն տեխնիկայի և ժամանակի հարց է: Ո՞ւ… Հիմա՞ ինչ ենք ասելու ինքներս մեզ, որ արդարացնենք… Մենք էս երկրի քաղաքացի՞ ենք, թե՞ օտար դիտորդ…
Այն, ինչ կատարվել է հունիսից հետո ու դեռ կատարվելու է, դրա մեղավորն ու պատասխանատուն այն զանգվածն է, որն իրեն ընդդիմություն է հորջորջում: Եվ եթե ընդդիմություն է, ապա ոչ իշխանություններին, այլ այս երկրում մնացած ժողովրդին: Եթե այդ զանգվածը մինչ օրս որևէ բան է արել, ապա այն, որ հանգցրեց հասարակության ընդվզումը շինծու ընտրություններով, օրինականացրեց թշնամու դրածոյին, տաքուկ տեղավորվեց խորհրդարանում ու լայն ճանապարհ բացեց իշխանության համար: Այն, որ ընտրություններից հետո խորհրդարան մտավ, հետո էլ մանդատները վայր չդրեց, միայն այդ մասին է վկայում: Եթե այս օրհասական իրավիճակում ոչինչ չես կարողանում փոխել, բացարձակապես ոչինչ, ապա ի՞նչ գործ ունես այդտեղ, հանուն ինչի՞, որ ընդամենը կատարվածն արձանագրե՞ս… Սա էլ արդեն գիտենք:
Հիմա յուրաքանչյուր ոք ինքն իր համար պիտի որոշի, հաշտվելո՞ւ է այն փաստաղթղթի հետ, որը թշնամու կատարածուն պատրաստվում է ստորագրել, էլի շարունակելու է սուգուշիվա՞ն կապել ֆեյսբուքում, տպավորիչ ստատուսնե՞ր գրել, թե՞ հոգեբանորեն արտագաղթել է արդեն, «ողջախոհությունը» թելադրում է ճամպրուկները դասավորել…
Սրանից հետո կատարվողի պատասխանատուն արդեն բոլորս ենք, Հայաստանի բոլոր բնակիչները, մեծից մինչև երեխա: Մենք արդեն արդարացում չունենք: Եթե շարունակենք այս ընդարմացած վիճակը, ուրեմն այն, ինչ արեցին մեր գլխին ու դեռ կանեն, արժանի էինք դրան:
Դեռ ժամանակ ունենք, շատ քիչ, բայց ունենք, դեռ ետդարձի կետ կա, բայց որոշումն այսօր պիտի անենք, այս պահին, վաղվա օր էլ չկա:
