Կարծես թե ռետրոսպեկտիվ հարցը՝ պե՞տք էր արդյոք գնալ ընտրությունների, դեռ միարժեք պատասխան չի ստացել։
Եթե մի փոքր լարենք մեր հիշողությունը, ապա կհիշենք, որ Նիկոլը արտահերթ ընտրությունների մասին հայտարարեց ոչ թե այն ժամանակ, երբ ընդդիմության փողոցային ճնշումն առավելագույնն էր, այլ՝ երբ այդ ճնշումը մարում էր, համարյա զրոյացել էր։ Այսինքն ընտրությունների նպատակը ոչ թե փողոցային ընդդիմության պահանջը կատարելն էր, այլ Նիկոլի լեգիտիմացման բարձրացումն էր, ինչը կապիտուլյացիայից հետո արդեն չէր ապահովում ԲՀԿ-ԼՀԿ-ական խորհրդարանը։
Անհրաժեշտ էր նոր խորհրդարանում ունենալ հենց փողոցի ընդդիմությանը, հենց նա պետք է հանդիսանար Նիկոլի բարձրացված լեգիտիմության քավորը, այն Նիկոլի, ով շարունակելու էր կապիտուլյացիայի երկրորդ ակտը՝ այս անգամ արդեն ունենալով ամենալուրջ տիտուլյար ընդդիմությունը՝ նախկիններին։
Եթե նախկինները չմասնակցեին ընտրություններին, ապա ընտրությունները անիմաստ կլինեին, կստանայինք նույն ԲՀԿ-ԼՀԿ-ական խորհրդարանը, որը չէր բարձրացնի Նիկոլի լեգիտիմությունը եւ նա իրավունք չէր ունենա շարունակել կապիտուլյացիան։
Կրկնեմ հիմնական թեզիսները.
- Արտահերթ ընտրություններ հայտարարելու ժամանակ Նիկոլը իր չափանիշներով լրիվ լեգիտիմ վարչապետ էր եւ նա կարիք չուներ գնալ արտահերթ ընտրությունների
- Նրա վրա փողոցից լուրջ ճնշումներ չկային եւ նա որեւէ կարիք չուներ ընտրությունների գնալու, բացի նրանից, որ բարձրացնի իր լեգիտիմությունը նախկինների մասնակցությամբ ԱԺ ունենալով
- Եթե չլինեին նախկինների մասնակցությունը, Նիկոլի ընտրությունները անիմաստ էին դառնում, նման ընտրություններ չէին լինի
- Հայաստանի կապիտուլյացիայի երկրորդ՝ ավելի կարեւոր փուլի համար, անհրաժեշտ էր նախկինների մասնակցությունը՝ թեկուզ ընդդիմության տեսքով
