44-օրյա պատերազմում զոհված 19-ամյա Դավիթ Գրիգորյանի մայրը՝ տիկին Գոհարը, կառավարության շենքի դիմաց բողոքի ակցիա է իրականացնում՝ ընդդեմ «գունագեղ տոնակատարության»։
Զոհված հերոսի մայրն իր հետ բերել է որդու լուսանկարը, եռագույն դրոշ, մոմ և որդու՝ Արցախի Հանրապետությունից ստացած մեդալը։
Երբեմն հունից դուրս գալով՝ որդեկորույս մայրը բղավում էր, դուրս հրավիրում Նիկոլ Փաշինյանին՝ ասելով, որ հենց նա պիտի պատասխան տա իր որդու առջև, թե ինչ գունագեղ տոն է պատրաստվում անցկացնել, երբ իրենց որդիների արյունը դեռ թաց է, գերիները նվաստացվում ու տանջանքների են ենթարկվում Բաքվի բանտերում, իսկ թուրքը զինված կանգնած է սահմանին։
«Ես դեմ եմ էս տոնակատարությանը, իմ երեխուն տարան սպանեցին, հողերը տվեցին, տո ինչ ասես տալիս են, հիմա էլ գերիների ճաշերի մեջ են թքում, Ալիևն ու՞մ շունա, որ մեր տղերքին տենց նսեմացնի, ա՛յ անթասիբներ, դուք էտ պոռնիկ Ալիևի չափ էլ չկա՞ք, ա՛յ ծախվածներ»,-ասում էր զոհված զինվորի մայրը։
Տիկին Գոհարի խոսքով՝ Նիկոլ Փաշինյանի՝ «գունագեղ տոնակատարության» մասին հայտարարությունից հետո ինքը չի կարողանում այցելել որդու շիրիմին։
«Գնամ տղուս ի՞նչ ասեմ, ասեմ՝ քեֆ են անու՞մ քո համար։ Արի՛ պատասխան տուր հայ մորը, Նիկոլ։ Թե տղամարդ ես, արի դեմս կանգնի, պատասխան տուր։ Ես չեմ կարում գնամ իմ տղու գերեզմանին»։
Գոհար Գրիգորյանի խոսքով՝ կառավարության շենքի մոտից չի հեռանալու այնքան, մինչև չեղյալ չհայտարարվի նախատեսված տոնակատարությունը։
«Ես արդեն խանգարվում եմ։ էս մի տարի է՝ սպասում եմ, ձեն չեմ հանում, ասում եմ՝ էն գերիների հարցը կա, գոնե էտ երեխեքին բերեն, նոր։ Բայց արդեն էլ սուս չեմ մնալու, սրանք մեզ ձեռ են առնում։ Հլը եկեք տեսնեմ էտ ո՞ւմ տղուն եք ձեռ անում»,-բղավում էր մայրը՝
Տիկին Գոհարը կոչ արեց զոհված զինվորների մայրերին՝ միանալ իրեն և պահանջել, որպեսզի չեղարկվի տոնակատարությունը։
«Հայո՛ց մայրեր, վե՛ր կացեք, եկեք էստեղ, ես ձեր ճանապարհածախսն էլ կտամ, հաց էլ կառնեմ, վեր կացեք եկեք, որ էս բեմը էստեղ չլինի»։
Դավիթը տիկին Գոհարի մինուճար որդին էր։ Ժամկետային զինծառայող էր, ծառայում էր Ջրականում (Ջաբրայիլ), այս տարվա հունվարի 25-ին պիտի զորացրվեր, երբ պատերազմը սկսվեց։ «Ասում էր՝ մա՛մ ջան, ամեն ինչ լավա, ասում էի՝ բալա ջան, ես գիտեմ, որ դու դուխով ես, բայց էն կրակները, քիմիան որ թափում են, ախր մենք տեսնում ենք ինչա կատարվում»։
Մոր հետ վերջին անգամ խոսել էր հոկտեմբերի 26-ին։ Ասել էր՝ մամ, սենց բան կինոներում էլ չեք տեսել։
Դավիթը զոհվել է նոյեմբերի 2-ին, իսկ մինչ այդ հիվանդանոցում է եղել, վիրավոր, բայց նույնիսկ այդ վիճակում հետ է գնաց մարտի դաշտ՝ ընկերների մոտ։
«18 օր տղուս ման եմ եկել։ Երեխես Հերացիում, ես հասել եմ Արցախ, էնտեղ էլ ոչ ոք ոչ մի բանից խաբար չէր, ինձ էին հարցնում՝ տղեդ ուր էր, ինչ էր։ Հետո ընկերներին եմ գտել, նոր իմացել եմ՝ ինչ է կատարվել։ Ես իմ ոտքով մտել եմ սառնարան, տղուս տեսել։ Պատկերացրեք՝ մարդու ինչ օրը հասցնեն, որ տղու դիակը սառնարանում տեսնի, ասի՝ փառք քեզ Աստված, որ գոնե էտ վիճակում գտա»։
Տիկին Գոհարն ասում է՝ այլևս չի լռելու, հատկապես, որ իր որդին և նրա նման տղաներն իրենց արյունը թափեցին, որ Հայրենիքը պահեն, բայց այսօր արդեն խոսում են թուրքի հետ բարեկամության մասին։
«Էդ տղերքը բլուրներ դարձան, որ սրանք հողերը տան թուրքի՞ն, թուրքին բերեն Հայաստան, լոլիկ վաճառե՞ն։ Հիմա էլ քեֆ են անում։ Թող մեզ սպանեն, հետո իրար հետ քեֆ անեն։ էտ գունագետ տոնակատարությունը մենակ իմ դիակի վրայով կանեն»։
Ասում է՝ որդին Բուլղարիայում է ծնվել, հնարավորություն ուներ բանակ չգնալու, Բուլղարիա տեղափոխվելու, բայց ասել է․ «Մամ, եթե ամեն տղա տենց անի, թուրքը գա մտնի մեզ կոտորի, լավ կլինի՞։ Ասեց՝ ես իմ հայրենիքի զինվորն եմ, պիտի պաշտպանեմ ու վերջ։ Իմ տղեն կպաշտպաներ իր հողը, պետք լինի, ես էլ կգնամ։ Դուրս արի, Նիկո՛լ, դուխով չէի՞ր։ Ես քեզ չեմ էլ ընտրել, դու ո՞վ ես, որ քեզ ընտրեի։ Ոչ մեկին էլ չեմ ընտրել, որովհետև էսօր չկա Մոնթե ու Գարեգին Նժդեհ, որ հողը պահի, ոչ թե սրանց նման ծախի թուրքին»։
Հունից դուրս եկած կինը մեկ կանչում էր՝ Նիկո՛լ, դուրս արի, մե՛կ որդու նկարի առջև ծնկի եկած հեկեկում ու ասում․ «Կներես, բալես, կներես․․․»։
