Երբ Արցախը կորցնելուց, հազարավոր երեխեքի կյանքը զոհելուց, հազարավորերին հաշմանդամ, անտուն ու անհայրենիք թողնելուց հետո սրանց նորից բերում ես իշխանության, այլ ոչ թե ուղարկում բանտ կամ գրողի ծոցը, արդա՛րա, որ սրանք տժժան, դեռ պիտի գլխիդ նստած տժժան։
Երբ երկրի քայքայված տնտեսության ու համատարած ճգնաժամի պայմաններում սրանք դեռ ժամանակ ունեն հանգստի մասին մտածելու ու դեռ մի բան էլ Հայաստանի չքնաղ բնությունը չի բավարարում (աներձագ, երազումդ էի՞ր տեսել Հունաստանի կղզիները), արդա՛րա, որ սրանք տժժան, դեռ պիտի գլխիդ նստած տժժան։
Պատերազմից հետո ո՛չ հանգստանալ ենք կարողնում, ո՛չ ծնունդ ու տոն ենք նշում, ո՛չ էլ անկեղծ կարողանում ենք ուրախանալ, տեսնես ինչի՞ցա, կարողա՞ մենք ու սրանք տարբեր մատերիալներից ենք։
Սրանք հաստատ հոգի չունեն, մենակ մարմին ու բնազդ են, Հայրենիքի կամ "ուրիշի" երեխու կորստի ցավ որտեղի՞ց զգան։
Սրանք Հայաստանը չեն սիրում, հային չեն սիրում, մենակ իրենց փչացած մարմինն են սիրում՝ ամեն ինչից շատ, ամեն ինչից վեր, վստահ եմ՝ նույնիսկ սեփական ընտանիքներից։
Հա, ի դեպ, աներձագի՝ մանկական խաղալիքների խանութը տեսե՞լ եք։ Էտ բիզնեսով զբաղվող գործարարներ, գնացեք տեսեք ու պայթեք, սաղ կյանք աշխատում եք, բայց դրա կեսի կեսի չափ խանութ էլ չեք կարում բացեք։ Բա՞․․․ Արդա'րա, արդար!!!
