22 օրից կլրանա վերջին պատերազմի մեկ տարին: Մեկ տարի է արդեն ինձ համար կան բազմաթիվ հռետորական հարցեր...
1. Ի՞նչ էր ակնկալում ՀՀ ռազմաքաղաքական ղեկավարությունն այս պատերազմից: Արդյո՞ք վերջնական հասավ իր նպատակին:
2. Ի՞նչ էր ակնկալում Օնիկ Գասպարյանը, երբ պատերազմի 4-րդ օրը զեկուցում էր վարչապետի աթոռը զբաղեցնող անձին, որ ամեն գնով պետք է անհապաղ դադարեցվի պատերազմը, բայն այն մերժվում էր:
3. Ինչու՞ էին ստում, թե Գետաշենն ու Շահումյանն են ազատագրել, մինչդեռ հարավից թշնամին ճեղքել էր պաշտպանությունը:
4. Ինչու՞ ոչ մի զինվոր և սպա չի դատվել փախնելու, սխալ հրամանի, տեղում չլինելու համար:
5. Ինչու՞ չկան քրեական գործեր, որոնց հարուցված լինեն Օնիկի, Ջալալի, Տոնոյան Դավիթի նկատմամբ:
6. Ինչու՞ էին ստում, թե Գանձակի (Գյանջա) օդանավակայանը հօդս է ցնդել:
7. Ինչու՞ պատերազմի 5-րդ օրը ՀՀ-ն չճանաչեց Արցախի անկախությունը:
8. Ինչու՞ թշնամական զորքին չէին ոչնչացնում, երբ վերջիննեչս անարգել շարժվում էին դեպի Շուշի:
9. Ինչու՞ պատերազմը դադարեցրեցին, երբ հակառակ պարագայում մենք ունենալու էինք այլ պատկեր, որովհետև Շուշի մտնող զորքը եղել ա Ադրբեջանի վերջին ռեզերվային զորքը:
10. Ինչու՞ հայկական ստորաբաժանումներին հրաման չեն տվել, որպեսզի ադրբետանական գոնե մեկ ռազմավարական նշանակության օբյեկտ` կամուրջներ, զենքի պահեստներ, կուտակված հակառակորդներ, ԱԹՍ-ներն ու Բայրաքթարերը կառավարող օբյեկտներ, նավթամուղ, ջրամբար ևն ևն, ոչնչացնեն:
11. Ինչու՞ էին միտումնավոր մեր զինվորներին թողնում շրջափակման մեջ:
12. Ինչու՞ նոյեմբերի 10-ին Օնիկը փրկեց կապիտուլյացիոն ակտը ստորագրածին:
Դեռևս այսքանը:
