Այս շաբաթ սահմանային լարվածությունը Սյունիքից տեղափոխվեց Գեղարքունիքի մարզ: Շաբաթը սկսվեց Գեղարքունիքի մարզի Սոթք և Կութ գյուղերի արոտավայրերի հրդեհներով: Հրդեհողները ադրբեջանցի զինծառայողներն էին: Նրանք հրդեհում էին ոչ միայն արոտավայրերը, այլև ձմեռվա համար պաշարված խոտը:
Առանց այդ էլ այս տարվա երաշտի պատճառով խոտի սղությունը խնդիր է դարձել ոչ միայն սահմանամերձ գոտիներում: Բոլոր շրջաններում գյուղացիները համատարած վաճառում են անասունը, քանի որ խոտի գինը կտրուկ բարձրացել է, որի դեպքում անասուն պահելու եկամուտը դառնում է զրոյական: Ադրբեջանական կողմը շատ լավ հասկանում է, որ գյուղացիներին խոտի եղած սակավ պաշարներից զրկելով՝ հաջողությամբ նրանց մատնում ես սովամահության:
Եվ մինչ գյուղացիները կհասկանային, թե ինչ են անելու այս ձմռանը, վերին ատյաններում խաղաղության և բարեկամության ծրագրեր են մշակում այդ նույն հարևանների հետ՝ բնակչությանը խոստանալով, որ այդ դեպքում կսկսեն լավ ապրել:
Օգոստոսի 30-ին, ի դեպ, ուժի մեջ մտավ վիրավորանքը քրեականացնող օրենքը, որ փաստացի խոսքի ազատության սահմանափակում է և քաղաքական հակառակորդներին ճնշելու հիանալի միջոց: Այնպես որ ծանր կացության մեջ հայտնված գյուղացիներն ու համայնքապետները պետք հասկանան նաև, թե այս իրավիճակում ինչպես պետք է պարկեշտ խոսեն իշխանությունների հետ, որոնք իրենց վարած քաղաքականությամբ երկիրը հասցրել են ծայրահեղ ծանր կացության և թողել են անպաշտպան՝ մտածելով միայն սեփական գրպանները պարգևավճարով լցնելու մասին:
Սեպտեմբերի 2-ը
Այս շաբաթը նշանավոր էր սեպտեմբերի 2-ով, որ նույնն է թե Արցախի Հանրապետության Անկախության որով: Ի լրումն՝ հոբելյանական օր էր՝ 30-ամյակ: 1991 թ. սեպտեմբերի 2-ին է Արցախը հռչակել անկախությունը: Ամեն տարի այս օրը Արցախում տոնական օր էր, փառահեղ տոնական միջոցառումներով ու մայր Հայաստանի առաջին դեմքերի ներկայությամբ: Այս անգամ Արցախն այդ օրը դիմավորեց սգի մեջ, և Հայաստանի Հանրապետության բարձրագույն իշխանության որևէ դեմք հարկ չհամարեց ոտք դնել այնտեղ: Մնում է կռահել միայն՝ վախենալո՞վ, թե անկարևոր համարելով: Երկու դեպքում էլ դրական պատասխանը սոսկալի է և շատ բան է ասում Հայաստանի ներկայիս քաղաքական իրավիճակի մասին: Եթե վախենալով, ապա ինչի՞ց կամ ումի՞ց, հարևան երկրի՞ց, թե բուն արցախցիներից: Այս երկու դեպքում էլ պատասխանը թերևս դրական է:
Համենայն դեպս պատգամավորների այն փոքր խմբին, որ ժամանել էր Արցախ, զոհված զինվորների ընտանիքները դիմավորեցին քարերով, պատրաստվում էին քարկոծել նրանց: Լուրեր հասան, որ մեկ-երկու իշխանական պատգավորները գողեգող ու կուզեկուզ էին քայլում Արցախում՝ հավանաբար զգուշանալով արցախցիների վրեժխնդրությունից:
Հարսանիք Գառնիում
Այս իրավիճակում, բառացիորեն հաջորդ օրը, Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը հայտարարեց, որ Հայաստանը պատրաստ է սահմանազատմանը և սահմանագծմանը, սպասում է Արբեջանի արձագանքին: Սահմանազատում և սահմանագծում ահա այս պայմաններում, այսպիսի իշխանության քաղաքականության և դիմադրության լիակատար բացակայության պարագայում:
Կարևորը՝ երկրում հարսանիքներ են լինում, այն էլ «Գառնի» պատմամշակութային արգելոց-թանգարանի տարածքում, դրա մուտքը մի օրով փակելով: Հետո՞ ինչ, որ և՛ տեղի համայնքի կառավարման մարմինները, և՛ բնաչությունը դեմ են դրան: Ո՞վ է հիմա որևէ համայնքապետի կարծիք հարցնում, շատ դիմադրեն, կարժանանան այն համայնքապետների ճակատագրին, որոնք հիմա բանտում են լուսաբացը դիմավորում:
Այս շաբաթը ևս մեկ անգամ արձանագրեց, որ Հայաստանի վերջնական կապիտուլյացիան սահուն ընթացքի մեջ է, «խաղաղ» պայմաններում, և այն «խաղաղության պայմանագիրը», որ ըստ որոշ աղբյուրների, փորձում են երկնել ՀՀ ԱԳՆ-ի առանձնասենյակներում, ամենայն հավանականությամբ Հայաստանի Հանրապետության մահախոսականն է լինելու:
