Ասում են, որ հին աշխարհի իմաստուններն իմաստաբանում էին հորիզոնական դրությամբ։ Էպիկական հանգիստ ժամանակն էր նրանց թելադրում՝ նայել աստղազարդ երկնքին և խոսք ու զրույց բացել աշխարհի բանից, հավերժական ճշմարտություններից, անցվոր մարդու գլխին փակված ճակատգրից։Աշխարհը նրանց համար վերուստ արարչագործված և բավականաչափ պարզ կառուցվածք էր առանց՝ գաղտնիքների և բարդ կապերի։ Մարդն էլ այդ կատարվածի մեջ միշտ դառնում է ժամանակավոր հավելված։
Ապավինելով իր կյանքի արմատներին, հոգու պատուհանից սեփական աստղազարդ երկնքին է նայում Տաթև Աղաբաբյանը և գնահատանիքի արժանի փորձ ա անում իր հոգու ճիչը հասցնել ընթերցողին, ամենևին էլ չմոռանալով ժամանակի հոգսը, մարտահրավերները, իր բազմաչարչար ժողովրդի մաքառումի ուղին։ Նրա խոհերից է ծնվել անշուշտ այս հարցադրումը․
Ո՞վ է խառնել աշխարհն արդար,
Լույսը խեղդել խավարի մեջ,
Մեղավորին՝ գառան դիմակ,
Անմեղին ցավ ու դարդ տվել։
Հեղինակի ՛՛Իմ և իմ միջև՛՛ ժողովածուի ՛՛Ինձ մի թողեք ինձ հետ մենակ՛՛բանաստեղծական խմբի այս պոռթկումն անգամ բավարար է հասկանալու համար, որ ընթերցողի հետ մտերմական հանդիպման, սրտաբուխ զրույցի և հոգեկան ներթափանցման յուրատիպ բանալիներ են Տաթևի բանաստեղծությունները։ Նա ինքն իր հետ մենակ չի ուզում մնալ, բայց պատրաստ է դառնալ ծառի մի տերևը․
Ես քո ծառի մի տերևն եմ,
Արի ձուլվենք ծառին,
Ցորեն հասկի քո արևն եմ,
Փնտրենք խոնարհ արտերին։
Սերը միշտ պոեզիայի անբաժան մասն է։ Բազմաշերտ և բազմերանգ են սիրո աղաբաբյանական նկարագրությունները։ Սերն ամենքիս, նաև նրա համար յուրատիպ զգացողություն է։ Սիրո ժպիտ, սիրո թախիծ, կորստի ցավ ու գտնելու երազանք է Տաթևի տողերը ու նաև խոհեմ մի առաջարկություն․
․․․ Ու եթե մի օր կարդալ ուզես,
Նախ արցունքս պետք է մաքրես։
Ժողովածուի բանաստեղծությունների մի շարք էլ վերնագրված է ՛՛Քեզ՛՛։ ՛՛Քեզ՛՛-ը բոլորիս և Աղաբաբյանի համար իր ընտանիքն է, զավակները, ծնողները, նախնիք, նաև ընկերները, հայոց բանակի զինվորները․․․
Բոլորի հետ ուղղակի խոսում է հեղինակը և կարծես ընդհանրացնելով նրանց հոգու նկարագրությունները բարձրաձայնում․
,Թող արցունքն աչքիս մի քիչ ցամաքի։
․․․ Խելահեղ քամի․․․ե
Վերջին ժամանակներում շատ են դիմում քառյակի ժանրին։ Քառյակներով ու խաղիկներով է ավարտվում Տաթև Աղաբաբյանի ժողովածուն։ Կարծում եմ հեղինակի հույզերն են այստեղ և ի սպառ բացակայում է նրա տուրքը մոդայնությանը։ Տաթևն իր քառյակներում ընթերցողի հետ կիսում է աշխարհը՝ ընտրելով ձորերը, սարերը թողնում է ընթերցողին, բարձրաձայնում ժամանակն ու ժամանակաշրջանը բնութագրող մի հարցադրում․
Երբ պատռվեն դիմակները
Ողջ մարդկության,
Տեսնես տակը ի՞նչ կմնա,
Որքան մարդ և որքա՞ն գազան։
Խոսքն անշուշտ համավարակին կիրառվող դիմակների մասին չէ։ Հարցադրումն առավել քան խորն է, քան թատերական բեմից դուրս շպարվելը, քաղաքական-կուսակցական ճամբարներ փոխելը, ջալյամի նման գլուխն ավազում թաքցնելը և այլն և այլն։
Հեղինակի մտքերը կարդալուն կարծես օգնում է Տիգրան Մաշինյանի խորաթափանց նկարազարդումները։
Ընթերցողներ, համոզված եղեք, որ ո՛չ հեղինակի ու նրա ընտանիքի նկատմամբ ունեցած նախնական վերաբերմունքս, ո՛չ էլ խորին հարգանքս նկարչի, գրքի խմբագիր-սրբագրիչ Լեյլի Կարապետյանի և համակարգչային ձևավորող Գայանե Սոխակյանի հանդեպ չեն ազդել ձևավորված կարծիքիս վրա։ Ես գրականագետ չեմ, ոչ էլ գրաքննադատ, բայց ստեղծագործական հաղթանակներ մաղթելով հեղինակին ուզեցի ընթերցողի հետ կիսեմ զգացածս, մնացյալը թողնելով մասնագետներին և ընթերցող հանրությանը։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
