Դավիթ Գրիգորյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Եռաբլուրն է
Շնչող հողն անշունչ բետոնով ու ամուր երկաթով ծածկվող Եռաբլուրը։ Այս թեման շատ ցավոտ է առաջին հերթին հերոսածին ծնողների համար։ Այո, գուցե գեոլոգիական խնդիրներ կան, գուցե այս ամենը արվում է հանուն ամրության և այլն։ Բայց տղերքի շիրիմների գլխավերևում հաստաբուն ու հզոր ծառեր պիտի աճեին, իրենց պես ամուր, հպարտ ու կանգուն, խորն արմատներով ու կենսատու։
Բետոնը սպանում է հողը, կանխում է աճը, խեղդում է կանաչը, զրկում է հողը ջրից, հերոսներին՝ արևից։
Մենք այդպես էլ չհասացանք, որ բազմահարկ շենքի հիմքի չափ բետոն լցնելով չի, որ պիտի ցույց տանք մեր վերաբերմունքը մեր մարտիրոսված եղբայներին։ Հողը ծանրացնելով չի, որ խոնարհում պիտի բերենք նրանց շիրիմներին։
Նրանք հերոսական կյանք են ապրել ու հիմա էլ կարծես ավելի մեծ ծանրություն ենք դնում իրենց վրա, կտրում մեր ճանապարհն իրենց ու իրենցը՝ մեզ։ Մենք, ի վերջո, շունչ ենք առնում հողից, իրե՛նց հողից։
Ես գուցե չեմ հասկանա և տա Աստված, երբեք չհասկանամ ու զգամ այն, ինչ զգացել ու զգում են հերոսածին ծնողները, բայց գրեթե վստահ եմ, որ նրանք նույնպես Եռաբլուր մտնելիս կուզենային նստել իրենց զավակների անվամբ մի մեծ ծառի տակ։ Ես գրեթե վստահ եմ, որ հետագայում ամեն անգամ ճանապարհով անցնելիս ու հեռվից տղեքի հողից վեր խոյացող անտառին նայելիս վստահ են լինելու, որ նրանք ապրում են։
Վերջապես, Եռաբլուրը ոչ բնավ հանգչող, այլ ապրող կյանքների օջախ պիտի դառնա։ Որպես հայ, ես կցանկանայի ամեն հերոս տղայի անվամբ մի ծառ տնկվեր ամեն շիրիմին, խնամվեր պատշաճ ու դառնար կյանք, ոչ թե ցավ խորհրդանշող մի անտառ։
Հողը թեթև լինի․․․
