Անկեղծ ասած ես արդեն չեմ հասկանում, իմաստ ունի՞ արդյոք խոսելը, որևէ բան բացատրելը, որևէ բան ապացուցելը։
Ի՞նչ պետք է պատմես, բացատրես, ապացուցես Գեղարքունիքի այն բնակիչներին, որոնց համար արդեն 3 ամիս իրենց գլխավերևում դիրքավորված թշնամին սպառնալիք չէ։ Որոնց համար այդ ամենի մեղավորն ինչ-որ առեղծվածային կերպարներ են։
Ի՞նչ պետք է պատմես, բացատրես, ապացուցես Երասխի բնակչին, ով, թշնամու կրակոցների ներքո, ասում է "մենք բոլորս նիկոլ ենք"։
Ռազմագերիների ու անհետ կորածների ծնողներին ամիսներ շարունակ այս իշխանությունները պահում են պատանդի կարգավիճակում ու նրանք լուռ են։ Ամիսներ շարունակ նրանց ասում են, որ եթե հանկարծ մեզ զրկեն իշխանությունից, ձեր երեխաներին տեղում կսպանեն։ Մինչև ընտրություններն էլ նրանց ասում էին, որ եթե հանկարծ սրանք չվերընտրվեն, ապա իրենց երեխաների վերադարձի մասին կարող են մոռանալ։
Այսօր նույն իշխանության ղեկավարը ռազմագերիների ու անհետ կորածների ծնողներին լկտիաբար ասում է "ձեր երեխեքի դիմաց Սևանն ու Երևանն են ուզում, հիմա ի՞նչ, տա՞նք"։
Ահա այսպես է շանտաժի ենթարկում նույն այն կեղտը, որն ընտրություններից առաջ էլ շանտաժով ստիպում էր իրեն ընտրել։
Իսկ գերությունից վերադարձածների մեջ կան տղաներ, ովքեր փաստում են, որ սրանք ադրբեջանի իշխանությունների խամաճիկներն են։ Տղաներին բաքվում ասել են "աղոթեք, որ ընդդիմությունը չհաղթի։ Եթե ձեր նիկոլը պարտվեց, ձեզ բոլորիդ ստեղ սպանելու ենք"
Ու այս մարդիկ դեռ լուռ են, դեռ պատանդի կարգավիճակում են։
Դեռ 2 ամիս առաջ էի կանխատեսել, որ սրանք գնալու են գերիների դիմաց Սյունիք, գերիների դիմաց Գեղարքունիք, գերիների դիմաց Տավուշ գործարքին։
Հիշում ե՞ք, այս զզվելին վերջերս բառացիորեն ասել էր "Սյունիքում հիմա մեծացել է մի սերունդ, որը չգիտի, որ այնտեղ ադրբեջան է եղել"։ Ու այսքանից հետո Սյունիքում նա ձայներ է ստացել, նրան ընտրել են սյունեցիներ։
Ո՞վ է մեղավոր։ Մեր հասարակությունը 1 օրում, 1 ամսում, 1 տարում, կամ 3 տարում դարձա՞վ այսպիսին։ Ոչ, սիրելիներս, հնարավոր չէ այսպիսի կարճ ժամանակահատվածում այսպես դեգրադացնել ողջ հասարակությունը։ Սա տասնամյակների "բառդակի" արդյունք է։ Ու ամենա ցավալին այն է, որ թե նրանք, ով պատասխանատու է եղել ժամանակին, թե նրանք, ով հիմա է պատասխանատու, գտել են բանալին՝ ամեն ինչ բարդել ժողովրդի վրա։
Հուսահատվելն իմը չէ, չեմ հուսահատվում ու շարունակում եմ թակել այդ անտարբերության, այդ ապատիայի պատը։
Մուրճը պետք է ոչ թե քաղաքական հակառակորդների գլուխները ջարդել սպառնալու համար, այլ անտարբերության ու դեգրադացիայի պատերը կոտրելու համար։ Մի օր կառողջացնենք մեր հասարակությունը։
