#Ինքնագիր ակումբի խմբից դուրս են եկել երկու հոգի՝ դրա մասին հայտարարելով, իբր, պաշտպանում են Մատենադարանի աշխատող Գայանե Այվազյանի խոսքի ազատությունը, որ ասում էր՝ բա լավ է՞ր, որ դուք էլ Ադրբեջանի տարածքներն էիք գրավել, դե հիմա էլ դուք քաշեք։ Իսկ ահա "Ինքնագրում" Վահան Իշխանյանը քննադատել ա դա, ու այ էդ քննադատությունը արդեն խոսքի ազատության մեջ չի տեղավորվում ու ատելության հարթակ ա դարձնում "Ինքնագիրը"։
Ամենահետաքրքիրն էն ա, որ էդ նույն մարդիկ բնավ կես նոտա ծպտուն չհանեցին, երբ "Ինքնագրի" ֆինանսավորումը կտրեցին Նիկոլի իշխանության մարդկանց ջանքերով․ մերը խոսքի ազատություն չէր, չէր կարելի Նիկոլ քննադատել։ Կարևոր ա նկատի ունենալ, որ խոշոր հաշվով դա Արցախի թեման էր, պետք չէր ձեն հանել՝ Արցախը հանձնելու գործընթացին չխանգարելու համար։ Քաղաքական առումով էս պահը ֆիքսելը կարևոր ա։ Խոսքի ազատություն պաշտպանելու փուչիկ պայթելն էլ։
Ուրեմն որպես "Ինքնագիր" ակումբի ղեկավար հայտարարեմ․
Գրողները շաքար արտադրող ֆաբրիկաներ չեն, լոխում, նաբաթ չեն, հաճախ լավ էլ դառն են։ Դե ճշմարտությունն էլ շոկոլադ չի, երկվորյակ էսկիմո չի, որ մի կողմից դու կծես, մյուս կողմից՝ հակառակ բանն ասողը, ու դուք, տենց պուպուշ-պուպուշ անելով, կծմծեք․․․ միայն շոկոլադը։
Գրողները զզվում են պոլիտկոռեկտության շերբեթից, փշրում են լիբերալ սիլի-բիլիների շաքարաքլորները։ Գրողները մտավորական չեն, ոմանք վայրենի գազան են, ոմանք՝ թունավոր սարդ, ոմանք՝ ինքզինքնին կուլ տված խխունջ ու տենց շարունակ, ոչ մի անուշ-մեղուշ պուպուշություն։
"Ինքնագիր" խմբում չի արտահայտվել գրողական աշխարհի էս ասածս սաղ վախենալու բաների մի տոկոսն էլ, բայց շաքար-շերբեթ էլ չի եղել։
Ով քաղցր ա սիրում, թող գնա Գրանդ քենդի, ով ուզում ա տեսնել, թե ինչ են ասում-խոսում էսօրվա Հայաստանի ամենատաղանդավոր ու ակտիվ գրողները, բարի գալուստ "Ինքնագիր" ակումբ։
