Սև լիճ։ Այդ անունը գուցե շատերիդ ոչինչ չհուշի, բայց իմ մանկության տարիների ամենաքաղցր անունն է եղել։ Կոմունիստական տարիներն էին։ Հորս մտերիմ ընկերը՝ Իսախանյան ազգանունով, այնտեղ ձկնաբուծարանի տնօրեն էր։ Իշխան, կարմրախայտ և էլի շատ փայլուն, հազարերանգ ձկներ էին աճեցվում ու մեր տան ամենորյա սնունդն էր։ Ի՜նր երանելի օրեր էին։ Սև լիճը հարազատ մոր պես իր ոսկեփայլ ու արծաթափայլ ձկներով կերակրում էր ողջ քաղաքին։ Ու ես մտածում էի՝ ինչու՞ են Սև լիճ ասում, ինչու՞ չեն ոսկե, արծաթե լիճ ասում։
․․․Ու հիմա շատերի համար Սև լիճ, ինձ համար ոսկե իմ լիճը թուրքերին է անցել, ու ես չգիտեմ ում դիմեմ՝ փրկեք մեր ոսկե լիճը, փրկեք Սյունիքը, փրկեք մեր ջուրը։ Ասես անապատում լինեմ՝ միայնակ ու մոլորված։ Անկեղծ ասած երեխու պես ուզում եմ լաց լինել՝ իմ կորցրած մանկության վերջին փշրանքների վրա։
Որբացած իմ երկիր։
