Տարօրինակ է, երբ երկրի նախագահը, որ անցած հունիսին
Վենետիկի հանձնաժողովի տեսակետներն անտեսելով ստորագրել էր ՍԴ-ի հետ կապված ԱԺ-ի որոշումների փաթեթն այսօր հանկարծ հիշում է նույն հանձնաժողովի տեսակետների կարևորության մասին:
Զարմանալի է նաև այն որ նախագահի համար ընդունելի չեն միայն քաղաքական մեծամասնության քվեարկության արդյունքում ընդունված որոշումը, մինչդեռ ՍԴ-ի մասին օրենքի մասին քվեարկությանն էլ մասնակցել էր միայն խորհրդարանական մեծամասնությունը:
Թե ինչո՞վ է պայմանավորված նախագահի որոշումը կարդացեք նրա դիտարկումներից վերջինը:
«Նման փոփոխությունը Հայաստանի Հանրապետությունում առկա իրավիճակում կարող է հանգեցնել ոչ թե կուսակցությունների և դրանց ծրագրերի, այլ այս կամ այն կուսակցությունը գլխավորող անձանց միջև մրցակցության»: Բայց որևէ մեկը կասկածո՞ւմ է, թե առաջիկա ընտրություններն ամեն դեպքում ու անխուսափելիորեն լինելու են այդպիսին:
Թե ո՞ւմ միջև է ընթանալու մրցակցությունը և ո՞վ է ամենաշատը վախենում դրանից դժվար չէ գուշակել:
Ի լրացում ՀՀ նախագահի կողմից ընտրական օրենսգրքում փոփոխությունների մասին որոշումը չստորագրվելու մասին նախորդ գրառմանս անհրաժեշտ եմ համարում հիշեցնել РБК-ի հետ Արմեն Սարգսյանի հարցազրույցը, որտեղ նա նշել էր, «Սահմանադրության համաձայն՝ նախագահն ընտրություն ունի՝ ստորագրել կամ գուցե ուղարկել ՍԴ. Առայժմ ես ոչ մի բան չեմ ստորագրել հունիսի 20-ի համար»:
Պատկերացրեք նման մի սցենար: Ընտրական օրենսգրքում փոփոխությունը ստորագրում է ԱԺ նախագահը: ԱԺ-ն երկու անգամ վարչապետ չի ընտրում և օրենքով լուծարվում է: նիկոլ փաշինյանն իրեն հռչակում է վարչապետի ԺՊ: Արմեն Սարգսյանն առարկելով, որ նոր օրենսգրքին դեմ է եղել և դրանով ընտրությունների գնալը վտանգավոր է համարում հրաժարվում է ընտրություններ նշանակել:
Թե ի՞նչ է լինում դրանից հետո ՀՀ Սահմանադրությունն ու ընտրական օրենսգիրքը որքան գիտեմ այդ մասին լռում են: (ՀՀ Սահմանադրության 129-րդ հոդվածը վերաբերում է ԱԺ ընդունած օրենքներին և ոչ ընտրությունների նշանակմանը):
Թեև շատ հեռուն գնացի, բայց կարծում եմ խիստ հնարավոր սցենար է, որի դեպքում երկիրը մտնելու է կառավարման լուրջ ճգնաժամի մեջ:
