Հայկական երկու պետականությունների ղեկավարների կողմից ձեռնարկված և ձեռնարկվող գործողությունների տրամաբանությունը, ինչպես նախապատերազմյան, այնպես էլ դրանից հետո և առայսօր ընկած ժամանակահատվածում, շարունակում է մնալ աղետաբեր: Թե դրա արդյունքում ինչ ունեցանք 44-օրյա պատերազմի ընթացքում և հետո, բոլորս ենք ականատես, բայց որ այսօր էլ այդ անհասկանալի տրամաբանությունը շարունակում է իր կործանարար հետևանքները թողնել Հայաստանի և Արցախի պետական անվտանգության վրա, դա ևս ակնհայտ է և, ինչու չէ, նաև՝ օրինաչափ... Օրինաչափ է, քանի որ կատարվող քայլերը ոչ թե մտածված չեն, այլ, ասես, հատուկ մտածված են եղածն ամբողջությամբ ավերելու համար: Հակառակ դեպքում պաշտոնների (հաճախ մտացածին ստեղծված) չէին նշանակվի նրանք, ովքեր կամ <<նվիրյալ>> անկարողներ են, կամ էլ հանիրավի բարձրագոչող, բայց ոչինչ չարած երբեմնի <<ընդդիմադիրներ...>>
Պետական կառավարման համակարգում նմանների ներգրավումն ու <<փորձարկումը>>, գուցեև մարավարության առումով տեղ ունեն, բայց, համոզված եմ՝ ոչ մեր պետականությունների համար ստեղծված այսօրվա դժվարագույն պայմաններում... Առավել, քան պարզ է, որ այս իրավիճակից դուրս գալու համար պարտադիր անհրաժեշտություն է երկրի ղեկը հանձնել այն գործչին, ով օժտված է ստեղծված իրավիճակին համահունչ գործելու ռազմադիվանագիտական հմտությամբ և ունի կարողունակ թիմ ձևավորելու ապացուցված աշխատելաոճ... Գոնե, միջնաժամկետ հեռանկարում երկիրը զերոյական կետից հանելու համար մենք պարտադրված ենք ունենալու այդ իշխանությունը...
