Ես միշտ ասել եմ, որ հանրային կենտրոնացման կիզակետը ցրելու գործում այս իշխանությունները չունեն իրենց հավասարը։ Ի նկատի ունեմ կարճ ժամանակահատվածում այնքան դեստրուկտիվ քայլերի կատարումը, որոնց հակազդելը ուղղակի դառնում է անհնար, կամ էլ ուղղակի դիֆերենցում է հանրությանը ամենատարբեր հարթություններում։ Վերջին կարճ շրջանի իրադարձություններն են՝
1. Օնիկ Գասպարյանի՝ նողկալի նահանջը և ոչինչ չասող բազմաբովանդակ տողերը։
2. Գենշտաբի գեներալների՝ նողկալի աղիքաբնակությունը։
3. Դոլմամայի հետ կապված թնջուկը, որտեղ այս իշխանությունները պատժում են ակտիվ նիկոլականին։
4. Սոս Ջանիբեկյանի՝ վարտիքային երազանքը և զուգարանակոնքային ֆոտոշարքը։
5. Արման Բաբաջանյանի՝ լցված պամպերսների արդյունքում արած ամպագորգոռ խոստումները...
6. Դանիել Իոաննիսյանի և պոակի՝ «տեցիկռուգյան ռազբորկաները»...
7. Մարալ Նաջարյանի գերությունից ազատումը Լիբանանի կառավարության ջանքերով և այսօրվա իշխանությունների ավանտյուր՝ իրենց վերագրումը, ընդ որում նաև ազգաքանդ «Ազատություն» ռադիոկայանի բերանով։
8. Արմեն Սարգսյանի՝ կարճատև կարդիոհիվանդությունը և խորհրդավոր հանդիպումները։
9. Նիկոլ Փաշինյանի և Աննա Հակոբյանի մոլագարության բավարարումը՝ հանդիպում կազմակերպելով իրենց իսկ կողմից կատարված, կանխամտածված հանցագործության զոհերի հետ։
Մի խոսքով կարելի է էլի թվել, սակայն տեսեք թե միայն այս իմ թվածով, ընդդիմադիր հանրությունը արդեն տրոհվում է մասերի՝ իր ուշադրությունը ֆոկուսացնելով այն խնդրի վրա, որն իրեն ամենաշատն է խոցել։ Ասեմ ավելին, օրեցօր ավելի ու ավելի նոր կիզակետային իրադարձություններ են մատուցվում հանրությանը և դրանց բազմաթիվության շնորհիվ նախկին շոկային փաստերը կորցնում են իրենց ակտուալությունը և սկսում մոռացվել և արժեզրկվել։ Դրանից նրանց հետևանքները չեն վերանում և մենք ազգովի, միևնույնն է պատասխանատվություն ենք կրում այս իշխանությունների ջանասրաբար ստեղծված դեստրուկցիաների համար։ Սակայն խնդիրը նրանում է, որ մենք դա անում ենք տրոհված և մեր ձայնը դիսոնանսի մեջ մտնելով մեր համախոհների ձայնի հետ, որոնք առաջնային են համարում այս իշխանությունների այսօր առաջացրած խնդիրներից այլերը, վերածվում է ժխորի, չունենալով միասնականություն ոչ թե այն պատճառով, որ հանրությունը միաձայն չէ Նիկոլ Փաշինյանի՝ դավաճան-ստահակ լինելու հարցում, կամ «իմքայլականների»՝ ուսապարկային-ծաղրածույության հարցում, կամ էլ այն հարցում, որ այս իշխանությունները վերջնականորեն կործանում են մեր Հայրենիքը, այլ ուշադրությունը սևեռելով ավելի նեղ կիզակետային հարցերի վրա, ունենում է տարաձայնություններ, թե որ իրադարձությունն է ավելի ազգաքանդ ու դեստրուկտիվ...
Սա ուղղակի մտորումներ են, որոնց հետ կարող եք համաձայն չլինել, բայց խնդրում եմ ուղղակի նշեք այս նշածս իրադարձությունների ժամանակահատվածում ՀՀ-ում տեղի ունեցած գեթ մեկ կոնստրուկտիվ իրադարձություն։ Ասեմ ավելին՝ որևե մեկդ կարո՞ղ եք նշել վերջին կես տարվա ընթացքում ՀՀ-ում տեղի ունեցած գոնե մեկ կոնստրուկտիվ իրադաձություն, որի նախաձեռնողը եղել են այս իշխանությունները...
#գլուխը_միայն_ուտելու_համար_չի
