Արամ Գաբրելյանովն իր տելեգրամյան ալիքում գրում է.
Խայտառակ պարտություն պատերազմում: Հանձնվել է ոչ միայն բանակը, այլև ժողովրդի կամքը: Հայերի գլխում լիակատար խցանում է, հոգում՝ գարշահոտություն ու դառնություն: Գաղափարախոսություն չկա: Պարտադրված է ԼԳԲՏ-ի, տարատեսակ աղանդների գաղափարների ու ցինիզմի ինչ-որ բարբաջանք: Տնտեսական պոռթկում հնարավոր չէ, չկա զարգացման որևէ լուրջ ծրագիր: Կոռուպցիայից չեն ամաչում, այլ դրանով արդեն պարծենում են:
Արտաքին քաղաքականություն չկա: ԱԳՆ-ն վերածվել է լվացարարուհու, որ լվանում է երկրի վարչապետի այն կեղտոտ գաղափարները, որոնք գրեթե ամեն օր աղտոտում են երկրի արտաքին քաղաքականությունը: Հայերը վերածվել են բանող անասունների ամուսնու և կնոջ փիառի համար: Չեն զլանում անգամ քարոզչական նպատակով կաշառել և օգտագործել ռազմաճակաոտւմ զոհված հերոսների ծնողներին:
Բնակչությանը ոչինչ չի հետաքրքրում, բացի գոյատևելու ճիգերից. գոնե ինչ-որ բան վաստակել: Մշտական փնտրտուքը՝ ուր մեկնել Հայաստանից: Բյուրոկրատական մեքենայի անիվը պտտվում է հենց այնպես, մատնված պարապության, իրենք՝ բյուրոկրատներն էլ թալանում են բյուջեն վերջնականապես: Քավորությունը տարածվում է քաղցկեղի պես: Վարչապետի թիմն այս կերպ փորձում է ամրացնել ծառի արմատները, որը չորացել է և ուր որ է տապալվելու է: Երկրի պաշտպանության նախարարը պարզապես հիմար է, փլուզված բանակի գլխավոր շտաբի պետը՝ գեներալ՝ վախկոտ պրապորշչիկի հոգով:
Այս վիճակը կարելի է բնորոշել մեկ բառով՝ պարտված պետություն:
Նման պետության վիճակը գնահատվում է իշխանությունների և ժողովրդի նոր տիպի հարաբերություններով: Ժողովուրդը թքած ունի իր ապագայի վրա. գլխավորը գոյատևելն է: Իշխանությունները թքած ունեն բնակչության և իրենց իմիջի վրա. գլխավորը կաբինետներում նստած մնալն է:
