Շուշիից։ 4 երեխա։ ամուսինը կամավորական, վիրավորված էն աստիճանի, որ ոտք-ձեռք չեն աշխատում դեռ, լսողությունը վնասվել է։
Ոտք-ձեռք վերականգնելուց ու ընդհանուր մի քիչ վերականգնվելուց հետո նոր պիտի ականջները վիրահատեն։
Երևանում տնից տուն են գնում։ սկզբից մի հյուրանոց 6 ամսով ընդունել էր։ հետո բարի մարդիկ՝ տուն, տան վարձով մի քանի ամսվա։
երեխեքը 4-րդ դպրոցն են փոխում սեպտեմբերից ի վեր։
Ամուսինը դեռ կարգ չունի, հետևաբար՝ սոց ոչ մի օգնություն։ միայն դե անվճար բուժում-հիվանդանոց-վերականգնում։
Շուշիում, էդ դժգույն, ոչ հայկական դժբախտ քաղաքում մարդիկ հյուրատուն էին աշխատեցնում։ սեպտեմբերի սկզբին աճուրդով նոր հող էին գնել՝ երկու տղա ունենք, դե ամեն մեկին մի հողակտոր։
դրա վրա էլ էին պատրաստվում հյուրատուն սարքել։
Շուշիից փախչելուց հասցրել էր միայն երեխաների ծննդականները վերցնել։ ի՞նչ տան վկայական, ինչ սեփականություն․․․
իսկ հիմա՞
հիմա Արցախի կառավարությունն ասում է՝ հերթագրենք, որ 5 տարվա մեջ մի փայտե տուն սարքենք, տանք։ էն գյուղերից մեկում, որտեղ պիտի թուրքեր հետ գան ու միասին այսպես կոչված ապրեն․․․
ես գժվե՞լ եմ, ասում է, - գնամ թուրքի հետ մի գյուղում ապրեմ երեխեքիս հետ։
իսկ էդ հողամասերի համար փոխհատուցում, ասում են՝ մոռացիր, ի՞նչ փոխհատուցում, ինչ բան։
ես լսում եմ, փղձկոցս հազիվ զսպում, կոկորդս սեղմում, որ՛տև ինքը լաց չի լինում, այլ արագ-արագ պատմում է, իսկ ես հաստատ իրենից վատ վիճակում չեմ։
գրողը տանի։
էս ինչ սարսափելի անզորություն է։
փնթի խոզեր, որ սուրբը չգիդացին ու սուրբի մեջ թրիքոտ մռութներով մտան։
․․․․․․․․․․․․․․․․
էնքան տպավորվել է, որ տարիներ առաջ մտանք Ղազանչեցոց, պատարագ էր միացրած։ խաղաղ էր։ ընդհանրապես, հոգևոր խաղաղություն Արցախում ամենուր էր։
ու ես երազում էի, որ մի օր Հայաստանի մնացած մասերում էլ մարդիկ կսովորեն խաղաղ ու համերաշխ ապրել։
երկրորդ նկարն էլ, դե որպես Շուշիի դժգունության ապացույց։
