Տարեվերջին Ռուսաստանի Պենզա քաղաքում կայացած Միխայիլ Վորոնինի գավաթի 27-րդ խաղարկությունում մարմնամարզության հավաքականը Արթուր Դավթյանի և Արմեն Պետրոսյանի մասնակցությամբ նվաճեց 7 մեդալ՝ 4 ոսկե և 3 բրոնզե:
Ուրախալի է, որ միջազգային մրցմանը հաջող ելույթներ ուենցավ Արմեն Պետրոսյանը. ծառայությունից հետո վերադառնալով մրցահարթակ՝ զուգափայտում բրոնզե մեդալ նվաճեց:
Անկախի հետ զրույցում Արմենը կիսվում է տպավորություններով, խոսում նախապատրաստական շրջանի և սպասվող մրցաշարերի մասին:
-Շնորհավորում ենք կրկնակի օլիմպիական չեմպիոն Միխայիլ Վորոնինի գավաթի խաղարկությունում բազմամարտում հանդես գալու և զուգափայտում բորնզե մեդալ նվաճելու կապակցությամբ: Տարին բավական բարդ ստացվեց. ինչպե՞ս էիք նախապատրաստվել:
-Տարին իսկապես բարդ ստացվեց: Եվ՛ հոգեպես էր դժվար կենտրոնանալ մարզումների վրա, և՛ ֆիզիկապես, քանի որ համավարակի պատճառով 2 ամսից ավել մարզադահլիճում պարապելու հնարավորություն չունեցանք: Այդ ընթացքում ես ամեն օր մարզվել եմ տանը, դրսում՝ փորձելով պահել մարզավիճակս: Արդյունքում տարեվերջին հնարավորություն ստացա մասնակցելու Վորոնինի գավաթի խաղարկությանը, որին նախապատրաստվեցի անձնական մարզչիս՝ Տիգրան Պետրոսյանի գլխավարությամբ:
Հոգեբանորեն բնականաբար դժվար էր տրամադրվել, թե՛ պատերազմի, թե՛ համավարակի պատճառով: Ստեղծված պայմանները ամեն կերպ խոչընդոտում էին, բայց ծառայությունից հետո մարզումների և մրցումների հանդեպ ունեցած կարոտս և իմ առջև դրված նպատակներս իմ ամեն օրվա մոտիվացիան դարձան:
-Ծառայությունից հետո նվաճած մեդալն հատկապես կարևոր է և արժեքավոր. Ձեր ելույթներն ինչպե՞ս կգնահատեք:
-Բազմամարտում ձգտում էի հնարավորինս լավ հանդես գալ և վստահություն ձեռք բերել հետագա մրցումների համար: Ընդհանուր առմամբ ստացվեց, ունեցա թերացումներ, բայց մրցումներին մասնակցությունս բարելավեց մարզավիճակս: Ծանրություն կար կատարումներիս մեջ, ճիշտ հետևություներ ենք կատարել մարզչիս հետ և շարժվում ենք առաջ, պետք է հետևողական աշխատենք, շտկենք թերությունները և լավագույն ձևով պատրաստվենք հաջորդ մրցումներին:
-Մարզիկի կարիերային զուգահեռ զբաղվում եք նաև մարզչական աշխատանքով. դժվար չէ՞ համատեղել:
-Հեշտ չէ համատեղել, բայց սիրով եմ աշխատում երեխաների հետ: Սիրում եմ սպորտը և իմ ներկայությունը սպորտում՝ թեկուզ իմ ունեցած փորձն ու գիտելիքները երեխաներին փոխանցելով:
-Յուրաքանչյուր մարզիկի կարիերայում հաղթանակներին, վերելքներին զուգահեռ լինում են նաև պարտություններ ու վայրէջքներ: Հայ ժողովուրդը հայտնվել է դժվար իրավիճակում, ինչպե՞ս հոգեբանորեն հաղթահարել այն և շարունակել առաջ շարժվել:
-Որպես մարզիկ ինձ համար պարտություն չկա այնքան ժամանակ, քանի դեռ ինքս չեմ համակերպվել պարտության հետ: Պարտություն չկա ուժեղների համար, գոյություն ունեն դասեր քաղելու հնարավորություններ, որոնցից ես ամեն կերպ օգտվում եմ ամեն օր՝ յուրաքանչյուր իմ գործողության մեջ անելով առավելագույնը, ձգտելով ավելիին: Չեմ սիրում «պետք է այսպես կամ այնպես» արտահայտությունը, հիմա շատ մարդիկ, որոնք իրենց պաշտոններում պատասխանատու են այսօրվա իրավիճակի և մեր ունեցածի համար կամ նրանք, որոնք ձգտում են վաղը դառնալ երկրի անվտանգության և առաջընթացի պատասխանատուներ, ամեն տեղ ասում են՝ պետք է: Ես այսօր, այս պահին և ամեն օր անում եմ այն, ինչ պահանջվում է, և սա է միակ տարբերակը: Մենք ուժեղ ազգ են և ունենք մեզ պահապան Աստված, և ես հավատում եմ, որ հայերի ավելի մեծ մասը, որոնք գիտակցում են, թե ինչ է պահանջվում, ամեն մեկն իր գործում, իր ասպարեզում ամեն օր անելու է առավելագույնը, և մենք դեռ ուժեղ ու հպարտ ենք լինելու:
-Առաջիկա ծրագրերից կխոսե՞ք:
-2021-ի առաջին ու կարևոր մրցումս լինելու էՀայաստանի մեծահասակների առաջնությունը, որը նախատեսված է փետրվարին: Հաջորդող մրցումներն ու հավաքները ինձ համար պարզ կլինեն առաջնությունից հետո:
