Ուզում եմ հստակ գիտակցեք, թե ինչ է անում մեր երկրի այսպես կոչված ղեկավարը. մեզ հասցնելով ազգային խայտառակության գագաթնակետին անգամ` նա չի բավարարվում և անգամ որևէ քայլ չի անում, որ էս պարտությունից մի որևէ չնչին օգուտ ունենանք:
Շուտով նա մեկնելու է Մոսկվա` ավարտին հասցնելու իր սև գործը` Մեղրիի ճանապարհի և մի շարք նվիրաբերված ու դեռ նվիրաբերվող տարածքների փաստաթղթերը ստորագրելու: Ի՞նչ երեսով է նա գնալու Ալիևի հետ հանդիպման, երբ վերջինս առիթը բաց չի թողնում նրա (անուղղակիորեն նաև մեր ողջ ազգի) երեսին թքելու, ու հայկական պաշտոնական հարթակներից չկա որևէ հակադարձում:
Հավանաբար առերես հանդիպման ժամանակ էլ նմանատիպ մի վերաբերմունքի կարժանացնի մեր անարժանապատիվ ղեկավարին ու հետ կուղարկի: Իսկ մեր երկրի ոչ ու բարով ղեկավարը ոչ միայն չհրաժարվեց ստորագրել մեր ազգային պատմության գուցե և վերջին էջը, այլև կարծում է, թե ինչքան շատ նվերներ տա, անքան կնվազեցնի պատերազմի հավանականությունը:
Բայց եթե գոնե տարրական գրագիտություն ունենար, կհասկանար, որ որքան շատ ես տալիս, այնքան մեծանում է ուզելու, հետևաբար, նաև պատերազմի հավանականությունը: Սրանք պարզ և ակնհայտ իրողություններ են, որոնք մենք ուղղակի պարտավոր ենք հստակ գիտակցել:
