Իմ՝ 62-ամյա ՀՀ շարքային քաղաքացի, գործազուրկ Վախթանգ Սիրադեղյանի ուղերձը ՀՀ քաղաքացիներին. 2002 թ.-ից փողոցներում կռիվ եմ տվել ընդդեմ ոստիկանների, 2003-ից ընտրատեղամասերում, 2011-12 թթ.-ից՝ նաև ֆեյսբուքում, կռիվ եմ տվել ընդդեմ իշխող քաղաքական ուժի/ուժերի: 2007 թ.-ից մինչև 2012-13թթ. եղել եմ լևոնական ու նաև հեղափոխական, սակայն Սիրիայի իրադարձությունների ազդեցության ներքո թոթափեցի հեղափոխականությունս, 2017-ին ողջունեցի Կարեն Կարապետյանի վարչապետությունը՝ գնահատելով նրա աշխատանքը, 2018-ի ապրիլին՝ Սերժի խոստումնազանց լինելու պատճառով ծագած հեղափոխական ակտիվությունս սահմանափակվեց ֆեյսբուքով, իսկ մեկ-երկու ամսից սկսեցի քննադատել վարչապետ փաշինյանի գործունեությունը, սակայն համարելով, որ դրանք ընդամենը անփորձության սխալներ են, ֆեյսբուքում «անվճար» խորհուրդներ էի տալիս կառավարությանը, իսկ դեկտեմբերին ընտրեցի «Իմ քայլին»՝ ենթադրելով, որ կընդգրկվեմ այդ թիմում և կյանքիս փորձով ու կարողություններով օգտակար կլինեմ իմ հայրենիքին:
Բնականաբար, դա տեղի չունեցավ՝ ոչ իմ մեղքով, իսկ 2019-ից սկսած սկսեցի ավելի ակտիվ քննադատել «հեղափոխական» կառավարության բացթողումները: Վերջին տարիներին հնարավորինս լայնորեն ուսումնասիրեցի եվրոպական երկրների և Ռուսաստանի ու Չինաստանի պատմությունը, բոլշևիկյան հեղափոխությունը, պակաս չափով ֆրանսիական հեղափոխությունը: Եվ այդ ամենի արդյունքում եկա եզրակացության՝ ՊԵՏՔ Է ՄԵՐԺԵԼ ՀԵՂԱՓՈԽԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, եթե ցանկանում ենք կառուցել այնպիսի երկիր, որտեղ տեղ չունի պոպուլիզմը՝ ինչպիսի դեմքով էլ այն հանդես գա, որտեղ մարդիկ միավորվում են հանուն մեծ նպատակների և ոչ թե թշնամանում միմյանց, որը ձգում է աշխարհասփյուռ իր զավակներին և ոչ թե վանում նրանց: Այնպիսի երկիր, որի ղեկավարությունը երկրային դրախտավայրի է վերածում իր քաղաքացիների կյանքը:
Ուրեմն մերժենք նիկոլին և նիկոլիզմը, որպեսզի միահամուռ ուժերով կառուցենք իմ երազած երկիրը, որը պետք է որ լինի նաև յուրաքանչյուր հայաստանցու երազած երկիրը՝ ինչպիսի ազգության, սեռի ու կրոնի էլ նա պատկանի, ինչպիսի քաղաքական հայացքներ էլ նա որդեգրի:
