Արցախյան պատերազմը, իմ կարծիքով, առավել քան հստակ ի ցույց դրեց մեր քաղաքական էլիտայի ու հանրության գլխավոր խնդիրը։ Տարիներ շարունակ ձևավորվել էր կարծիք, թե այդ խնդիրը քաղաքացու, ժողովրդի վստահության պակասն է իշխանության նկատմամբ, այնինչ իրականում մեր անվստահությունը պետության նկատմամբ է, նրա կարողականության իրականացնելու իր հիմնական գործառույթը՝ պաշտպանել իր քաղաքացիների անվտանգությունը։
Մեր քաղաքական֊պետական գործիչների և ժողովրդի գերակշիռ մեծամասնությունը չունի վստահություն, որ Հայաստանի Հանրապետությունը որպես պետություն ի վիճակի է արդյունավետ և ինքնուրույն պաշտպանել իր ժողովրդին ներսում, թե դրսում։ Ու փոխարեն այս խորքային խնդիրը հասկանանք և ձևակերպենք լուծումները, շարունակում ենք քաղաքական անդաստիարակության շքերթը։
Վազգեն Մանուկյանի, Լևոն Տեր֊Պետրոսյանի քաղաքական հայտարարություններում ձևակերպվող խնդիրները նշածս դաշտում քննարկելու փոխարեն քաղաքական֊պետական պաշտոններ զբաղեցնող ավանտյուրիստների կամ սոցցանցային հարթակների տարատեսակ թափառաշրջիկների արձագանքը դասական անդաստիարակության օրինակներ են։ Այստեղ էլ մեր երկրորդ խնդիրն է, որ կապված է առաջինի հետ։
Երբ պետությունը տարիներ շարունակ հայտնվում է քաղաքական դատարկամիտների ու անդաստիարակների ձեռքին, ժողովուրդը օբյեկտիվորեն չի կարող վստահ լինել պատերազմի ժամին, որ այդ պետությունը կարող է պաշտպանել իրեն։ Պատերազմի դասերը, հուսամ, կսովորենք։
