Այս օրերին քաղաքական իշխանությունն ամեն րոպե կուրծք է ծեծում, որ ժողովրդի իշխանությունը բացարձակ է և ժողովուրդն է միակ լեգալ ուժը, որ կարող է պետության մեջ փոխել ամեն ինչ:
Իրականում սրանք սոսկ պոպուլիստական պնդումներ են: Քաղաքական իշխանությունն օգտագործելով առիթը փորձում է համոզել ժողովրդին, թե մենք միշտ ձեզ ենք հարցրել ու հարցնում, նաև հարցնելու ենք ապագայում: Արդեն փորձում են մոռացության մատնել «անգրագետ պողոսնրի» հայտնի թեզը, որոնք, ըստ իշխանության ներկայացուցիչների, ի վիճակի չեն որոշել Ամուլսարի հետ կապված խնդիրը:
Փորձ է արվում Սահմանադրությունը նույնացնել ժողովրդի հետ պնդելով, որ Սահմանադրությունը ժողովուրդն է, ժողովուրդը Սահմանադրությունն է:
Այս վերջին թեզը թեև ձևական իմաստով մոտ է իրականությանը, սակայն խեղաթյուրում է Սահմանադրության բուն առաքելությունը և գործառույթը:
Այսպես, Սահմանադրությունն իր էությամբ «պայմանագիր» է ժողովրդի ու իշխանության (նաև ընդունված է ասել պետություն) միջև։ Ժողովուրդը սահմանադրության միջոցով սահմանել է կառավարման, արդարադատության և մյուս բնագավառների հիմնական դրույթներն ու սկզբունքները և այլևս չի կարող միջամտել մասնագիտական կոնկրետ հարցերի լուծմանը։ Օրինակ, չի կարող հանրաքվեի դրվել հարցը, թե կոնկրետ անձը մեղավոր է կոնկրետ հանցագործության կատարման մեջ, թե ոչ։ Եթե ժողովուրդը դժգոհ լինի կոնկրետ բնագավառից պետք է ընտրությունների միջոցով փոխի իշխանությունը։
Ընտրությունների միջոցով իշխանությունը փոխելու լիազորությունն է այն բացառիկ լիազորությունը, որը երաշխավորում է Սահմանադրության 2-րդ հոդվածով ամրագրված՝ «Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին» կանոնը:
