Ալինա Անանյանը ապրում և ստեղծագործում է Նոյեմբերյանում, նրան որպես նկարչուհի Ալ են ճանաչում: Նկարչուհին առանձնանում է յուրօրինակ աշխարհընկալմամբ, նկարելու, ստեղծագործելու համար նրան ոչինչ չի կարող խանգարել:
Ալ Անանյանը հիմնականում մուգ գույներով է աշխատում. դա երևի նրանից է, որ այդ գույները հիշեցնում են նրա դառը մանկությունը, ինչու դառը, որովհետև տեսել է պատերազմ, մանկությունն անց է կացրել մութ, ցուրտ ու խոնավ թաքստոցներում:
Նկարչուհին ավարտել է Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի ձևավորման բաժինը։ Ավարտելուց հետո աշխատել Երևանի լամպերի գործարանում (GRAND-SAN) որպես նկարիչ, ապա Manet Tiles-ում՝ բնական քարերի բաժնում։ 2008թ. տեղափոխվել է Նոյեմբերյան ու մինչ օրս աշխատանք չունի։
Դիզայներ-նկարիչ Ալինա Անանյանը թե՛ հեղափոխությունից առաջ, թե՛ հետո դիմել է համայնքային իշխանություններին՝ աշխատանք ստանալու խնդրանքով, բայց այդպես էլ որևէ առաջարկ չի ստացել: Սակայն նկարչուհին երբեք չի կոտրվել, չի նահանջել և միշտ ստեղծագործել է, ծառայել իր ժողովրդին։
Մասնակցել է մի շարք հանրապետական և մարզային ցուցահանդեսների ու մշակութային խոշոր միջոցառումների, ունեցել տարբեր թեմաներով անհատական ցուցահանդեսներ՝ «Ես ու ես», «Մոլորված հոգիներ», «Անցյալի վկաները», «Թաքնված հայացքները», «Գարնան շունչը» խորագրերով:
«Անկախ»-ի զրուցակիցն է բազմաժանր երիտասարդ նկարչուհի Ալինա Անանյանը:
-Բազմաժանր ստեղծագործող եք. դիմակներ, տիկնիկագործություն, գոբելենագործություն, քանդակագործություն, բատիկա, աբստրակցիա, գեղանկար, գրաֆիկա, կոմպոզիցիա: Նշված ճյուղերից ո՞րն է Ձեզ ավելի հոգեհարազատ:
-Բոլորն էլ ինձ համար շատ հոգեհարազատ են։ Յուրաքանչյուր ոճով էլ ստեղծագործում եմ մեծ հաճույքով և մեծ սիրով։
- Ինչպե՞ս եք ընտրում Ձեր կտավների համար թեմաները: Նկարչական որևէ ուղղվածություն ունե՞ք:
-Ես նախապես թեմաները չեմ ընտրում։ Ես ստեղծագործող նկարիչ եմ, իսկ ստեղծագործողների մոտ ամեն ինչ ծնվում է ստեղծագործելու պահին, անկախ ամեն ինչից։ Նախ հասունանում է մեր երևակայության մեջ՝ պոռթկման աստիճան, հետո ծնվում է նկարը։
-Միշտ ապրել եք Նոյեմբերյանում, նույնիսկ պատերազմի տարիներին։ Շատերն են ասում, որ Ձեր ստեղծագործությունները հիշեցնում են 90-ական թվականները։ Իսկապե՞ս այդ տարիները արտացոլվել են Ձեր կտավներում:
- Ինչպես նշեցիք ես միշտ ապրել եմ Նոյեմբերյանում, նույնիսկ պատերազմի տարիներին, բացի ուսանողական տարիները։ Պատերազմի տարիներին իմ տեսացն ու ապրածն այնպես են տպավորվել իմ հիշողություններում, որ արտացոլվել և կյանք են առել իմ նկարներում։
-Ինչու՞ է երիտասարդ նկարչուհի Ալ Անանյանը հիմնականում մուգ գույներով աշխատում և ի՞նչ խորհուրդ ունեն դրանք:
- Մուգ գույնը լույսի բացակայությունն է և ես կարծում եմ, որ դա այն լույսի բացակայությունն է, որը ես այսօր չունեմ աշխատանքի տեսքով։
-Ալ Անանյան տեղյակ եմ, որ երբ վերադարձել եք հայրենի Նոյեմբերյան ՝ անգործ եք մնացել: Ի՞նչ խնդիրների է այսօր բախվում արվեստագետը:
-Ինչպես գիտենք ֆինանսը դա ապրելու միջոց է , իսկ եթե արվեստագետը չունի այդ միջոցը, էլ ինչպե՞ս ապրի և ստեղծագործի արվեստագետը։
-Ձեր կարծիքով մշակույթը, մշակութային գործիչները վայելում են պետական հովանավորությունը: Արդյո՞ք այսօրվա նկարիչները գնահատվում կամ խրախուսվում են պետության կողմից։
- Կորոնավիրուսն էլ ավելի ընդգծեց, թե ինչ անտեսված ու մոռացված են ստեղծագործող մարդիկ Հայաստանում։ Այս դժվարին օրերում արվեստագետները կրկին անտեսված են և կառավարության աջակցության որևէ ծրագրից չեն օգտվել։
– Ինչի՞ վրա է բևեռացված մեր հասարակությունը, ի՞նչ որակ է ձևավորում այսօր ստեղծվող արվեստը մեր երկրում:
- Կարծում եմայսօր մեր հասարակությունն բևեռացված է սոցիալական խնդիրների ու քաղաքականության վրա, քանի որ մեկը մյուսին շաղկապված է:
Արվեստն ամենավերջին տեղում է հասարակության մեծամասնության համար, քանի որ մարդն ունի հացի խնդիր, նա ամենավերջում է մտածում արվեստի մասին: Մյուս կողմից, արվեստ միշտ էլ ստեղծվում է` անկախ նրանից` գնահատող կա՞, թե՞ ոչ:
Այսօր որակ ու ճաշակ ձևավորում է ոչ թե բարձր արվեստը, այլ այն ամենը, ինչ տարածվում է ու մատուցվում է եթերով: Ինչպես գիտենք այն ճաշակով աչքի չի ընկնում: Այս առումով արվեստն այսօր լայն իմաստով առանձապես որակներ չի ձևավորում` ցավոք սրտի:
–Հիմնականում ովքե՞ր են ձեր կտավների գնորդները և ստեղծագործելիս տեղի կտա՞ք պատվիրատուի ճաշակի առաջ:
- Ինչպես գիտենք արվեստի բնագավառում գնորդները ֆինանսապես ապահով և արվեստասեր մարդիկ են լինում։ Իսկ մեր օրերում երկուսը մեկում գտնելը դժվար է։ Իսկ ինչ վերաբերվում է պատվիրատուի ճաշակին, եթե պատվիրատուն ունի հետաքրքիր մտքեր և գաղափարներ, իհարկե։
-Իսկ որքա՞ն հաճախ եք հանդես գալիս անհատական ցուցահանդեսներով ու դրանք ինչպիսի՞ բնույթ են կրում։
- Ես ստեղծագործում եմ առանց մտածելու ցուցահանդեսների մասին, առանց պլանավորելու։ Ժամանակն է ցույց տալիս յուրաքանչյուր հաջորդ քայլը։ Նշեմ, որ ցուցահանդեսների կազմակերպումը պահանջում է մեծ ջանքեր, դրա համար աշխատում եմ ավելի շատ ժամանակս նվիրել ստեղծագործելուն: Բայց այնպես է ստացվում, որ գրեթե ամեն տարի ունենում եմ ցուցահանդես։
- Ի՞նչ խորհուրդ կտաք սկսնակ դիզայներ-նկարիչներին: Ո՞րն է Ձեր նշանաբանը:
- Արվեստի մեջ լինել համառ, համարձակ, անկոտրում: Այս հատկանիշները օգնում են արվեստագետին իր ստեղծագործական կյանքում: Քայլել միշտ առաջ:
Արվեսի ցանկացած ճյուղ ընտրելուց առաջ պետք է մարդը հասկանա, միթե՞ պատրաստ է անցնել արվեստագետին բաժին հասնող քարքարոտ ճանապարհով և կարող է հաղթահարել ցանկացած դժվարություն։
Հարցազրույցը՝ Թամարա Թորոսյանի