2018թվականին խմբակային կարգազանցությունների, խուլիգանությունների և բախումներ հրահրելու միջոցով Նիկոլ Փաշինյանը ջանում էր Երևանը երկրորդ մայդանի վերածել և բավականաչափ հուսադրված էր, քանի որ 2008-ին նման փորձ արդեն կատարել էր: Արդյունքում ոչ թե արյուն թափվեց, այլ թավիշ եղավ, այսինքն պլանները խափանվեցին, ոչ ոք չտուժեց, չնայած այդ օրերին երկրում գենեռացված ատելությանը, չարախնդությանն ու առանձնակի անմարդկային կոչերին: Փաստացի հարյուրավոր մարդկային կյանքեր փրկվեցին, իսկ ստի տեխնոլոգիան ու քաղաքացիական բախումների տանող գունավոր հեղափոխությունների գործիքակազմը չեզոքացվեց: Ինչպե՞ս. որովհետև Պետությունը առաջնորդում էր պետականության կերտման ակունքներում կանգնած, փայլուն ստրատեգ, պատերազմում հաղթած, խորագետ պետական գործիչ ու մեծ հայրենասեր Սերժ Ազատի Սարգսյանը:
Ժողովրդի մի հատվածի մեջ գենեռացված ատելության գործիքով իշխանությունը զավթած մայդանամետը, երկու տարի անց, այնուամենայնիվ ձգտում է հայի արյուն թափել, որովհետև կարծում է, որ իր իշխանությունը կարող է այդ կերպ պահել: Իսկ մի՞թե հնարավոր է մնալ իշխանության ղեկին, երբ այնքան ես իզգոյացրել պետությունը, որ.
• Քո հետ հարաբերություններ զարգացնելու ոչ մի ցանկություն չկա արտաքին աշխարհից
• Անպատասխանատուի իմիջդ արդեն միջազգային ասպարեզ է դուրս եկել և դարձել մարտահարվեր մեր պետականությանը
• Երբ ոտնահարում ես ժողովրդավարական բոլոր արժեքները և մարդու իրավունքը
• Երբ փորձում ես թուլացնել երկրի անվտանգությունը, Արցախի հարցում առաջնահերթ ես դասում թշնամու շահը
• Փորձում ես խաթարել մեր ազգի բարոյական նկարագիրն ու արժեհամակարգը
Այսօր էլ հասար արդեն կանա՞նց. Քո ցուցումներով բռնության են ենթարկում խաղաղ հավաքի մասնակից կին պատգամավորներին, իրենց քաղաքական հայացքների պատճառով:
Նիկո´լ, խնդիրը ժողովուրդը չէ´, որին դու մեղադրում ես օրը հազար անգամ, խնդիրը մեր ազգի մենթալիտետը չէ´, որը դու ծաղրում ես, խնդիրը ռուսն ու ամերիկացին, կամ պարսիկն ու վրացին չե´ն, խնդիրը քաղաքական ուժերն ու «թալանչիները» չե´ն, խնդիրը դու´ ես, որ մոլորակը քառակուսի ես տեսնում:
Հեռացի´ր, վերջիդ համար էլ աղոթի´ր:
