Ապրիլի 13-ին տեղի ունեցած հավաքի ժամանակ Սուրեն Պետրոսյանը իր խորին երախտագիտությունը հայտնեց Ոսկեպար գյուղի բնակիչներին իրենց բացառիկ ջերմ ընդունելության արժանացնելու համար։
Սուրեն Պետրոսյանը նշեց. «Դա մեզ համար, ոչ միայն պատիվ է, այլև բարձրագույն պատասխանատվություն: Մենք եկանք այստեղ ոսկեպարցիներին աջակցելու համար, սակայն այնպես ստացվեց, որ ոսկեպարցիները մեզ ավելի շատ աջակցեցին:
Հարգելի՛ հայրենակիցներ, արդեն երկար ժամանակ է մեզ վախեցնում և սարսափեցնում են պատերազմով: Ասելով, որ եթե չհանձնենք և չհանձնվենք, ապա կլինի պատերազմ: Եվ սա արդեն երկար ժամանակ է, որից առաջին հայացքից, դեռևս ելք չենք գտնում: Շատերը սակայն, նաև համոզված են, որ միակողմանի զիջմամբ և նվաստացմանը համակերպվելով հնարավոր է խուսափել պատերազմից»:
Ըստ Սուրեն Պետրոսյանի, խնդիրն այստեղ ամենեվին այլ է:
«Մեզնից շատերը, կամ գրեթե բոլորը ասելով պատերազմ հասկանում և պատկերացնում են միայն ռազմական գործողություններ, այնինչ ռազմական գործողությունները պատերազմի ընդամենը մի տեսակ է: Այն էլ ոչ ամենևին ամենասարսափելին և մահաբերը: Բանն այն է, որ պատերազմներից ամենասարսափելին և ամենամահաբերը արդեն իսկ մեզ հայտարարված է մեր ներսից սեփական իշխանության կողմից:
Բոլոր սրբությունների արժեզրկումը, ամբողջ ազգի հոգեբանական տեռորի ենթարկելը, անօգնականության և անզորության սերմանումը, պարտվածի հոգեբանության պարտադրումը, խեղճի հոգեբանության պարտադրումը, մի ամբողջ ազգի պատմությունից, արժամապատվությունից, ինքնությունից զրկումը: Ասացեք խնդրեմ, կա ավելի մահաբեր և սարսափելի պատերազմ քան այն է, որը հայտարարված է: Իհարկե ոչ: Հետևաբար, չի կարելի խուսափել այն պատերազմից, որն արդեն իսկ հայտարարված է:
Այն հնարավոր է միայն հասցնել իր հաղթական ավարտին:
Իմ խնդրանքն ու հորդորն է խուսափել այս իշխանության մանիպուլացիաներից, որ մեր գործողությունները կարող են հանգեցնել պատերազմի:
Մեր գործողություններն այլևս միայն, մեր նկատմամբ հայտարարված պատերազմը իր հաղթական ավարտին հասցնելուն է միտված: Այդ գործողությունները սկսվել են այստեղից, մարտի 18-ին, երբ իշխանության ներկայացուցիչները ահաբեկելով, կամ փորձելով ահաբեկել ոսկեպարցիներին, խոստանալով, որ իրենց վրա պատերազմ կբերեն, որ դրան կմասնակցի, ոչ միայն Ադրբեջանը, այլև Թուրքիան և Պակիստանը: Տեսանք արդյունքն ինչ եղավ: Ահաբեկվեցին, ոչ թե ոսկեպարցիները, այլ սարսափեց իշխանությունը:
Այսօր անգամ իշխանության պատգամավորները չեն կարողանում մուտք գործել Ոսկեպար:
Այսօր այլևս մեր հասարակությունում կա հավաքական երկու խորհրդանիշ: Մի հավաքական խորհրդանիշը ներկայացնում է իշխանությունը, որը պարտության, նվաստացման և ստորացման խորհրդանիշն է: Մյուս հավաքական խորհրդանիշը ոսկեպարցին է, որը պայքարի և հաղթանակի խորհրդանիշն է: Յուրաքանչյուրիցս է կախված, թե որ կողմ կլինի մեր ընտրությունը:
Մենք կընտրենք պարտվածը նվաստացածը և ստորացվածը, թե պայքարն ու հաղթանակը»,- ասել է Պետրոսյանը:
