Երբ Արգենտինայի ներկայիս նախագահ Խավյեր Միլեյը նոր-նոր էր սկսել իր քարոզարշավը, թվում էր, թե դա ինչ-որ սոցիալական փորձարկում է: Ինքը շոումենը նման էր Փաշինյանի, Զելենսկու և Ժիրինովսկու փորձնական խաչասերման արդյունքի՝ ամֆետամինային շարքի հոգեմետ խթանիչների բավական մեծ չափաբաժնի հավելումով: Խելագարեցման ենթարկվեց նաև հասարակությունը, առանց դրա, իհարկե, գործը գլուխ չէր գա:

Բայց սկզբում հույս կար, որ այդ ծաղրածուին պարզապես չեն ընտրի: Հետագայում, երբ աղետը անխուսափելի դարձավ, դեռ մի աղոտ հույս մնաց, որ բարձր կաբինետներում հայտնվելուց հետո պատասխանատվությունը և նախկին իշխանությունից մնացած փոքրաթիվ մարդիկ ինչ-որ կերպ կսթափեցնեն Միլեյին: Բայց, ըստ ամենայնի, այդ պատրանքները խորտակվեցին:

Եվ ահա նա թևերը քշտեց

Բառացիորեն օրերս Արգենտինայի նոր առաջնորդը սկսեց հերձել կառավարության կադրային կազմը: Պաշտոնը ստանձնելուց հետո Միլեյը կրճատեց նախարարների մի մասին: Եվ ոչ միայն դուռը ցույց տվեց նրանց, այլև հրաման ստորագրեց, որով վերացրեց 19 նախարարություններից 10-ին: Սակայն դա չբավարարեց երկրի ղեկավարին, ուստի նա ձեռք բարձրացրեց նաև առողջապահության նախարարության վրա, բայց հետո հրաժարվեց այդ մտքից: Հավանաբար ավագ ընկերները բացատրել են նրան, որ բնակչության նման ուտիլիզացիան չեն հասկանա անգամ Խավյերին ընտրողները:

Պակաս աղմկահարույց չէր նաև կառավարության նոր վարչակազմը: Չնայած ազգականներին պետական պաշտոններում նշանակելու արգելքին՝ Միլեյը նախագահի գրասենյակի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում նշանակեց… իր քրոջը՝ Կարինային: Արտաքին գործերի նախարար դարձավ Դիանա Մոնդինոն, որը ոչ միայն երբևէ չէր աշխատել պետական պաշտոններում, այլև բացարձակապես անտեղյակ էր դիվանագիտությունից, քանի որ տնտեսագիտություն էր ուսանել: Պեսոն արժեզրկվեց 54 տոկոսով:

Ի դեպ, նոր՝ «մարդկային կապիտալի» սուպերնախարարությունը, որ ձևավորվեց կրթության, աշխատանքի և սոցիալական զարգացման նախարարությունների դիակների վրա, ղեկավարելու է… Սանդրա Պետտովելյոն: Այդ օրիորդը պետական կառավարման փորձ չունի, սակայն հայտնի է որպես լրագրող: Զվարճալի է, որ նոր նախարարությունն ամենահարուստն է դառնալու կառավարությունում, ուստի զարմանք է առաջացնում բուն աննշան լրագրողուհու թեկնածությունը:

Մի խոսքով, միտումները առավելագույնս հստակ դարձան: Ըստ էության, Միլեյը պետության ապամոնտաժում է իրականացնում ազատականացման և ժողովրդավարացման դոկտրինի շրջանակներում: Ընդ որում, մինչև հիմա շատ դժվար է դոկտրինի հայրերի համար բացատրել այդ դեմագոգիայի հետևից գնացող հասարակ բնակիչներին, որ առավելագույն շահույթի ծարավ խոշոր կորպորացիաների, ֆիմաների ու ընկերությունների և հասարակ մարդկանց միջև կանգնած է միայն պետությունը:

Բեմադրությունը միշտ չէ, որ ուրախ է ստացվում…

Ինչքան էլ ցավոտ լինի, հերթական անգամ մտաբերվում են ֆրանսիացի փիլիսոփա և սոցիոլոգ Ժան Բոդրիյարի գաղափարները, որը պնդում էր, որ ժամանակակից տեղեկատվական ու քաղաքական տեխնոլոգիաները ստեղծել են հիպերիրականություն: Այսինքն՝ սկսում է գերիշխող դառնալ ոչ թե իրականությունը առարկայական պահանջմունքներով, այլ իրականության սիմուլյացիան (կեղծ պատկերը, ձևացումը), որտեղ պարահանդեսը ղեկավարում են սիմուլյակրները [նմանակները, ձևացողները, որոշ բառարաններում այս պոստմոդեռնիստական եզրույթը հայերեն թարգմանում են կուռք բառով, այսինքն՝ մի էակ կամ երևույթ, որի նախատիպը գոյություն չունի-ծնթ. թարգմ.], ոչ թե իրական մարդիկ և երևույթները:

Նմանապես ակամա մտաբերվում է «Իդիոկրատիա» ֆանտաստիկ ֆիլմը, որը մի ժամանակ քննադատվում էր ավելորդ գրոտեսկայության համար: Իսկ այժմ մենք կարող ենք քննադատել այդ ֆիլմն այն պատճառով, որ նախագահի աթոռին նստեցրել են հանրահայտ բլոգերի՞ն: Այժմ, երբ արդեն հռնդում է Միլեյի բենզասղոցը, և արդեն չի «երգում» Զելենսկու դաշնամո՞ւրը: Տխուր ու ցավալի է այս ամենը:

Իհարկե, այսպես կոչված «խորքային պետության» համար այդ համակարգը միայն և միայն ձեռնտու կլինի: Իսկ XXI դարը՝ պարզապես անվերջանալի խնջույք: Օլիգարխները, անխոնջ աճպարար Սորոսը և ընկերություններն իրենց սիմուլյակրներին տեղադրեցին ստախանովյան տեմպերով: Ե՛վ իսկական տիկնիկ և համատեղությամբ կավագործ Յուշչենկոյին Ուկրաինայում, և՛ բացարձակապես անկամ փողկապների սիրահար Սաակաշվիլուն, և մշտնջենական տեղեկատվական սկանդալիստ Փաշինյանին, և՛ ծաղրածու դաշնակահար Զելենսկուն: Իսկ արդյունքը, ինչպես ասում են, աչք է ծակում:

Եվ ոչ ոք այս մոլորակում եզրակացություններ չի անում: «Սրան հեռացնենք, հետո մեկնումեկին կգտնենք» կարգախոսը շարունակում է հաղթարշավը: Եվ ուշագրավ է, որ այդ բոլոր սիմուլյակրները երկրի ղեկավարի կարգավիճակում, գալով իշխանության, գործում են միանման:

Երկրորդ՝ սկսում են տխրահռչակ ազատականացումը: Սաակաշվիլին փաստացի բիզնեսի վերահսկման համակարգում վերացրեց պետության դերը, և մարդկանց ազատել ու գործի դնել կարելի էր առանց որևէ հսկողության: Այդ ազատականացման ապոթեոզը դարձավ սանէպիդկայանի վերացումը, որը խանգարում էր թուրքերին Աջարիայում նոր ռեստորաններ և հյուրանոցներ բացելու հարցում: Այնուհետև պատերազմ, գործազրկություն և աղքատություն:

Յուշչենկոն ընդհանուր առմամբ չհասցրեց շարունակել օլիգարխիական շինարարությունը, որ սկսել էր դեռ Կուչման: Նրա տեղը զբաղեցրեց Տիմոշենկոն: Փաշինյանը ազատականացումը սկսեց Հայաստանի առանց այդ էլ թույլ էներգետիկայից: Արդյունքը՝ էլեկտրականության և կոմունալ ծառայությունների գնաճ: Իսկ Զելենսկին ուղղակի հեքիաթային ձևով վերացրեց պետությունը՝ պարզապես մի կողմ դնելով սահմանադրությունը, սեղմելով «դադարի» կոճակը:

Արգենտինյան նախաձեռնությունը կա՛մ արդեն ախտորոշում է, կա՛մ հոգեվարքի ջղաձգություն

Արգենտինյան իրավիճակում ամենահետաքրքիրն այն է, որ երկիրը իրադարձությունների ցանկացած զարգացումների դեպքում իսկ արդեն պարտված է: Ամենացայտունն այն է, որ Միլեյն ուղղակի կոչնչացնի պետությունը: Նա արդեն մի վիթխարի դաշտ է մաքրել՝ ոչնչացնելով մի շարք նախարարություններ: Միանգամայն ակնհայտ է, որ սուրբ տեղը երբեք դատարկ չի մնում, հետևաբար դատարկված տարածքը կզբաղեցնեն այլ կառույցներ, սպիտակ թե գորշ, կարևոր չէ: Եվ եթե մեկնումեկը որոշի, որ պետությունը, որպես ինստիտուտ, պետք է վերադարձնի կորցրածը, ապա այդ նույն կառույցները կսկսեն դիմադրել:

Եթե Արգենտինայում առաջիկա ամիսներին ինչ-որ ակնհայտ աղետալի հետևանքներ նկատելի չլինեն, ապա ուրեմն դա արդեն ախորոշում է: Այդ «հանգամանքների հաջող ընթացքը» կդառնա մի պարզ փաստի արձանագրում. պետությունից արդեն խլել են կառավարման իրավունքը՝ փոխարինելով դա սիմուլյակրներով: Ահա այսպիսի իշխանության զավթում:

Եվ, ի դեպ, դա արդեն արել են, բայց, իհարկե, ավելի փոքր մասշտաբներով: Լատվիան, օրինակ, արդեն շաբաթներով ապրել է առանց կառավարության, և Էստոնիան է ապրել առանց կառավարության: Պետականությունը զուտ պայմանական է, բնակչությունը կրճատվում է: Ըստ ամենայնի, Արգենտինային նույն բանն է սպասում: Իսկ եթե հիշենք Արգենտինայի տարածքային պահանջները և՛ Մեծ Բրիտանիայից, և՛ Բրազիլիայից, ինչպես նաև մահվան էսկադրոնների  հին բարի ավանդույթը, ապա դիվերտիսմենտը սպառնում է շատ տպավորիչ լինել:

Աղբյուրը