Նորանկախ Հայաստանում, միշտ փորձել եմ ձեռնպահ մնալ ընդդիմությանը քննադատելուց։ Երբեմն, երբ չեմ դիմացել, մեղմ եմ քննադատել։ Երկար ժամանակ, ինձ զսպում էի, որ սուր չքննադատեմ այսօրվա ԱԺ ընդդիմությանը նույնպես։ Բայց այլևս դիմանալու չի։ Քիչ առաջ նայեցի, կառավարություն-ԱԺ հարցուպատասխանը։ Ընդդիմադիր պատգամավորներն իրենց կարծիքով սուր-սուր հարցեր են ուղղում, վարչապետ կոչեցյալին, հիշեցնում նրան իր նախկին խոսքերը։ Այդ ամենով, ընդդիմադիրները ոչ թե նեղն են գցում վարչապետ կոչեցյալին, այլ հակառակը՝ հնարավորություն են տալիս նրան, հերթական ստերն ու կեղծիքները տարածելու։
Տպավորություն է ստեղծվում, որ դուք, որպես լրագրողներ, մասնակցում եք հերթական մամլո ասուսլիսին։Ձեր հարցերից,նա միայն հաճույք է զգում, որ հնարավորություն եք ընձեռում նրան, իր հերթական խոնարհումն անել մեր թշնամիներին։
Չեմ հասկանում, թե ինչպես կարելի է նույն դահլիճում ներկա լինել Արցախն ուրացած, այն Ադրբեջանին նվիրած, հայաթափած դավաճանների ու նրանց տիրակալի հետ միասին,նրանց հետ երկխոսել, հարցեր տալ,գործուղումներ մեկնել, հրապարակային դուք-ով դիմել։ Արդեն մարդ սկսում է համոզվել, որ դուք բոլոր ընդդիմադիրներդ նույնպես համակերպվել եք մեր բոլոր եղած և սպասվելիք կորուստների հետ։ Այլ բացատրություն , ինքս չեմ գտնում։
Միայն թե չասեք․ «Բա ի՞նչ անենք»։ Ավելի ազնիվ կլինի վայր դնել մանդատները և հեռանալ քաղաքականությունից, քան տպավորություն ստեղծել, իբր արմատական ընդդիմության դերակատարության։ Իսկապես, դուք կատարում եք ձեզ հատկացված դերակատարումը, ուրիշ ոչինչ։Ի դեպ, կարծես թե նույն համակերպվածի դերում են նաև արտախորհրդարանային ընդդիմադիր գործիչները։
