Շիրակի մարզի գյուղաբնակ համայնքներում ապաստանած արցախցիների սոցիալական վիճակը գնալով վատթարանում է։ Եթե իրենց հայրենիքից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցների թվականակն առաջին օրերին մարզում զգալի էր, եւ ըստ պաշտոնական վիճակագրության շուրջ 4000 արցախցի էր հանգրվանել Շիրակում, ապա այսօր նրանց թիվն օր օրի կրճատվում է։«Սոցիալական պայթյուն չեմ սպասում, բայց անհատական ճգնաժամային իրավիճակների ականատեսն ենք արդեն։ Շիրակի մարզի գյուղերում հաստատված արցախցիների մոտ 40 տոկոսն արդեն դուրս է եկել, տեղափոխվել են քաղաքներ, արտագաղթել այլ երկրներ, որովհետև գյուղերում ոչինչ չարվեց, որ մնան։ Այդքան բարձրաձայնեցի, որ պետությունը, նաև մեծահարուստները, ովքեր կարող են, սեփականացնեն գյուղերի տները, տրամադրեն մեր արցախցիներին, բայց ոչինչ չարվեց։ Եթե այսպես շարունակվի, բոլորն էլ կգնան, մինչդեռ ամեն գյուղում միանգամից 15-20 անդամ էր ավելանում։ Ստացվում է՝ ոգևորությունը, ցանկությունը, որ մեր դատարկվող, մահացող գյուղերը փրկելու տարբերակ կար, այլևս չի լինի․․․»,- hraparak.am-ի հետ զրույցում ասաց «Շիրակ» կենտրոնի նախագահ Վահան Թումասյանը, ով գրեթե ամենօրյա ռեժիմով մարզի գյուղերում է, շփվում արցախահայերի հետ։
«Սկզբում լավ դիմավորեցին, տարատեսակ օգնություն ցուցաբերվեց, ժամանակավոր տեղավորվեցին, բայց եկել է ժամանակն ու արդեն շատերը կրկին բնակարանի, կացարանի խնդրի առաջ են կանգնած, մեկին մեկ ամիս, մյուսին մեկ տարի ժամանակով էին բնակարան տրամադրել, իսկ ժամանակը թռնում է։ Մի էտապ օգնության տեմպը բավական բարձր էր, բոլոր կողմերից օգնեցին, հիմա այդ աջակցության տեմպը ընկել է, հասկանալի է, որ անվերջ չէ, ինչպես ասում են՝ մի քամի էր, նույնիսկ վախենում եմ, որ սկզբնական հոգատարությունը, որ ցուցաբերվեց մեր հայրենակիցների հանդեպ, հիմա հակառակ ազդեցությունն է թողնելու»,ասաց մեր զրուցակիցը՝ ընդգծելով, որ այս պահին ամենակարևոր խնդիրը ձմռանը դիմակայելն է։« Գիտենք, որ շատ տներ զուրկ են կենցաղային տարրական պայմաններից անգամ։ Այս տարի վառելիքի խնդիրն ավելի սուր է, քանի որ մարզի գյուղերում խոշոր եղջերավոր անասունների գլխաքանակը կրկնակի կրճատվել է, մարդիկ այլևս անասուն չեն պահում, որից ոչ միայն միս ու կաթնամթերք էին ստանում, այլ՝ վառելիք, աթար այլևս չկա։Հիմա մյուս տարբերակը քարածուխն է, բայց էստեղ էլ այլ խնդիր կա․ քարածխի վառարանները տարբեր են, սովորական բարակ թիթեղյա վառարաններ չեն, իսկ Հայաստանում 30 տարուց ավելի է քարածխի վառարան չի ներմուծվել կամ արտադրվել, եթե հաջողվում է գտնել, ապա հատուկենտ։ Այդ ամենի համար պետությունն իր ռազմավարական պլանը պետք է մշակի, բայց ում ենք ասում․․․․ »։
Վահան Թումասյանից հետաքրքրվեցինք՝ թե որոշ տեղեկությունների համաձայն՝ պետությունն արգելել է հասարակական կազմակերպություններին օգնել արցախցիներին՝ համարելով, որ դա պետության գործառույթն է եւ ավելորդ միջամտություն է։ «Ես անջատել եմ փոխադարձ հարաբերությունները, եւ եթե ես գտնում եմ, որ ընտանիքը կարիքի մեջ է, ուրեմն պետք է օգնեմ։ Իսկ եթե համարձակվեն ինձ նման բան պարտադրել, հաստատ լուրջ չեմ վերաբերի»,-ասաց նա։
