Օր-օրի, կարծես, ավելի եմ հեռանում ինքս ինձնից... Հեռանալով՝ դառնում եմ շրջապատում անհաղորդ, աշխարհից՝ մեկուսի, արդարությունից՝ նեղածած ... Չգիտեմ, սա թուլություն է, թե՞ ահազանգը դառը իրականության, որն ամենօրյա տագնապով սղոցում է համբերությունս և ինձ դարձնում ավելի կասկածամիտ, իսկ երբեմն, նաև՝ անհավատ...
Սարսափելի է ինքդ քեզնից հեռանալու զգացողությունը, մանավանդ, երբ անհույս է ընթացքը, իսկ ավարտն՝ անորոշ...
