Արևմտյան երկրները վախենում են Մերձավոր Արևելքում Իրանի ազդեցության աճից՝ Սուդանի բանակի հետ իր կապերի ամրապնդման ֆոնին, որը շարունակում է զինված դիմակայությունը երկրի արագ արձագանքման ստորաբաժանումների (հատուկ ջոկատների) հետ։ Այս մասին հայտնում է Bloomberg-ը՝ հղում անելով աղբյուրներին։
Նրա խոսքով՝ արևմտյան տերությունները կարծում են, որ 2016 թվականին խզված սուդան-իրանական դիվանագիտական հարաբերությունների վերջին վերականգնումը կարող է հանգեցնել նրան, որ «Սուդանի զինվորականները կստանան իրանական զենք և փորձ՝ մրցակցող հատուկ ջոկատայինների դեմ պայքարելու համար»։
Սա իր հերթին կարող է նպաստել քաղաքացիական հակամարտության հետագա սրմանը։ Բացի այդ, երկկողմ կապերի բարելավման նախաձեռնությունները «կարող են նաև վերջ տալ Սուդանի և Իսրայելի միջև հարաբերությունները լիովին կարգավորելու ԱՄՆ-ի կողմից աջակցվող նախաձեռնությանը», որը «խաթարվել է քաղաքացիական պատերազմի բռնկման պատճառով», - ասում են Bloomberg-ի աղբյուրները:
Բացի այդ, ըստ գործակալության, Վաշինգտոնը, ի թիվս այլ բաների, մտավախություն ունի, որ «Իրանը կարող է ընդլայնել անօդաչու թռչող սարքերի մատակարարման ծրագիրը»՝ անօդաչու սարքեր արտահանելով Սուդան։ Այսպես, Սուդանի արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնակատար Ալի ալ-Սադիկ Ալին հուլիսին հանդիպել է իր իրանցի գործընկեր Հոսեյն Ամիր Աբդոլլահյանի հետ Բաքվում Չմիավորման շարժման մասնակից երկրների ներկայացուցիչների համաժողովի շրջանակում, որտեղ նրանք պայմանավորվել է «վերականգնել հարաբերությունները և ամրապնդել քաղաքական և տնտեսական կապերը»։
Նման նախադեպ եղավ 2007 թվականին, երբ Իրանն ու Սուդանը ստորագրեցին փոխադարձ պաշտպանության համաձայնագիր, որից հետո Խարտումն ավելացրեց իրանական հրթիռների և անօդաչու թռչող սարքերի ներմուծումը, կարծում է Bloomberg-ը։
Սուդանում իրավիճակը սրվեց ապրիլին Սուդանի բանակի հրամանատար Աբդել Ֆաթահ ալ-Բուրհանի, ով նաև Ինքնիշխան խորհրդի նախագահն է, և հատուկ նշանակության ջոկատների ղեկավար Մուհամեդ Համդան Դագալոյի միջև տարաձայնությունների պատճառով։ Նրանց միջև հիմնական հակասությունները վերաբերում են միասնական զինված ուժեր ձևավորելու ժամկետներին և մեթոդներին, ինչպես նաև, թե ով պետք է դառնա բանակի գլխավոր հրամանատար՝ պրոֆեսիոնալ զինվորական, ինչպես պաշտպանում է ալ-Բուրհանը, թե՞ ընտրված քաղաքացիական նախագահ, ինչպես պնդում է Դագալոն։
